Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kollarımı sardığım bedeninden geri çekildim. Gözlerimden dökülen küçük bir damlanın yanağımda süzüldüğünü hissettim. Sonrada yanağıma uzanıp o yaşı silişini.
"Ağlama Bongcha."
"Ağlamıyorum" diyerek ona karşılık verdim. O ise bana hafifçe gülümsedi. Fakat sonra aklına başka bir şey gelmiş gibi gülüşü soldu. Bakışlarını yere indirdi.
"En kötüsünü düşün Bongcha." dedi birkaç saniyenin ardından.
"Eğer sonuç kötü olursa Seungmin'in annenin ve babanın kendilerini nasıl suçlu hissedeceklerini düşün."
Kollarımı göğsümde kavuşturup arkama yaslandım.
"Düşünmek istemiyorum."
"Ama düşünmelisin. Arkanda bırakabileceğin insanların nasıl berbat hissedeceğini hayatları boyunca sırtlarına alacakları suçluluğu düşün. Kendilerini suçlayacaklar. Fark edemedikleri için. Seni kurtamadıkları için nasıl kötü hissedeceklerini. "
" Söylesemde söylemesemde değişmeyecek ki hyunjin. Her şekilde sonuç aynı olacak."
" Kendini böyle inandırmamalısın. Belki işe yarar tedavi o za..."
"Yaramaz" diyerek sözünü kestim. Anlamıyordu. En azından şimdi birlikte gülebiliyorduk. Tekrar onların gülüşünü çalamazdım.
"Bilmiyorsun nasıl bir his olduğunu. Şimdi ben sana söylüyorum, en kötüsünü düşün. Benim yerime koy kendini. Babanın koridorda senin duymadığını sandığı dualarını. Defalarca benimle yer değiştirmek için tanrıya yalvardı."
Artık gözyaşlarımı engellemiyordum. Serbestçe yanağımda yerlerini alıp süzülmeye başlamışlardı bile.
"Annem durmadan hastane kanapelerinde yattı. Her gün benim gibi eklem ağrıları ile uyandı. Seungmin her seferinde sensiz okul güzel değil demesi ağlamama sebep olurdu. "
Söylediklerimin onda bir etki bırakıp bırakmadığını öğrenmek için ona doğru döndüm.
"Biliyorum, haklısın. Ama bende haklıyım." diye karşılık verdi bana.
"Öyle bir şey ki hyunjin... Her şey mahvoluyor. Herkes üzülüyor. Normal hayat diye bir şey kalmıyor hepimiz batmakta olan bir tedavi gemisine biniyoruz. Korkunç bir şey olması yetmezmiş gibi aklına gelebilecek her şekilde can yakıyor. En berbatı ise bir türlü işe yaramaması. "
"Onlara söylemelisin Bongcha."dedi ve uzanıp elimi tuttu. Onun açısından nasıl göründüğümü hayal etmeye kalmıştım. Şişmiş ve kızarmış gözler, gözler paketine ek olarak bir adet kırmızı burun. Harika. Hem de fazlasıyla değil mi?
Benden hoşlanıyor musun Hyunjin? Yoksa bunlar sadece ölmemem için mi?
Sanırım bu mükemmel anı bozabilecek tek bir şey bile kalmamıştı. Hyunjin elimi tutuyor ve bana gülümsüyordu. Beni bu ana gömsünler lütfen, lütfen.
"Size cidden inanmıyorum! Özellikle de sana Hyunjin! Nasıl yaparsın bana bunu?"
Erken konuşmuşum. O mükemmel, büyülü an mahvolmuştu.
Böyle güzel bir anı mahvetmesem olmazdı. Bana kızmayın. Ama ben size kızacağım en sonunda. Neden oy vermiyorsunuz yaa‽‽‽ Tüm bölümler en az on beş oy almadan yeni bölüm gelmeyecek kusura bakmayın. Kitap bin okunmaya ulaştı ama oy oranı iki yüzlerde. Olmaz böyle canlarım. Ben mesela okuyupta oy veren herkesi tanıyorum. Yani nick de olsa tanıyorum. Sizde beni üzmeyin. Emeğime karşılık verenler gibi bende sizi tanıyayım, olmaz mı? Kendinize iyi bakın. Baharın sizi kandırmasına izin vermeyin
