Punishment For The Crime

01: White Turns to Black

"Sa oras na 9:03 AM, nasaksihan ng mga dumalo sa hearing ng kaso ni Alfredo Babasa ang assasination sa head judge na si Frederick Mercado."

Oras na. Hindi na 'to oras para maduwag o umatras. Sa totoo lang ay mabilis ang tibok ng puso ko. Hindi dahil sa kaba kundi sa tuwa.

"Ayon sa mga nakasaksi, sasabihin na ng head judge ang magiging verdict sa kaso nang makita na lang na tumalsik pakanan ang katawan ng dating judge."

I just finished my bath at dahil wala namang ibang tao sa bahay na ito ay walang hiya akong lumabas ng banyo nang naka-undergarments.

It's all because I was thrilled. At the same time, I'm nervous. I just have the guts to do it because I'm just in my own room. Perhaps, I must call this as my own house.  Ako lang ang mag-isa rito kaya kahit anong sigaw ko ay solong-solo ko ang buong bahay.

Saka ako pumunta sa close upang ilabas ang mga isusuot ko. Cropped jacket, long sleeves necktie and short pleated skirt.

"The guards lost track of the culprit. Wala rin na-recover na kahit ano. Pero sa kabila n'un, we assure you that the situation is under control."

"Hindi pa namin alam kung ano ang dahilan kung bakit pinatay ang head judge. May mga tsimis na kumakalat ngunit iimbestigahan pa namin ang puno't dulo ng krimen na ito."

Slowly, I wore my clothes as I listened to the news. The news was interesting. But what's happening now is still unknown. While I tried my best to deduce the possible motives, wala ring basehan yun kung wala rin makakalap na impormasyon. Besides, hindi basta-basta hula ang trabaho ng mga pulis. They need a solid prove in order to convince them to move and investigate.

Nonetheless, it's time to move.

Ganito talaga kapag nagiging alagad ka ng batas. Parang nakalubog na ang isa mong paa sa hukay. Gagawin mo ang lahat para sa kapayapaan. Kahit ibuwis mo man ang buhay mo.

Pulis, abogado, sundalo, mga politiko. Lahat 'yan, lumalaban para magkaroon ng kapayapaan at pagkapantay-pantay. Kung pwede lang magkasundo ang lahat ng mga tao, hindi na kailangan ng mga ganoong tao. Hindi na kailangan ipagbawal ang paggamit ng baril sa publiko o magkaroon ng demandahan. If we can be free from the bad guys and there twisted ideologies, mapapanatili natin ang upbeat at malayang buhay na tinatamasa ng lahat.

At iyon...ang gusto kong mangyari. Kahit ano ay gagawin ko. Para sa Fonross. Kahit buhay ko pa ang kapalit. Gagawin ko 'to para sa kapayapaan.

It's alright. We're gonna keep going. We can do this. I clapped my cheeks, hard enough to wake me up.

I felt my vibration from my skirt. It seems na nandito na ang susundo sakin.

I left my room as I clamped a pin on my left breast. He could have just sent a message, but he bothered a call just to notify me. Did he missed me that much?

My house is just a log cabin slightly near from the city. Kaya abot pa ang signal and internet sa bahay na 'to. I've been leaving alone for quite a while now due to some circumstances. It's lonely. But I'm used to it. Besides, it's the consequences of being a member of the police force.

Pagkalabas ko ng cabin ay bumungad sa'kin ang mga puno at huni ng mga ibon. Nakakaginhawa ng pakiramdam. Talagang ramdam mo ang ganda ng kalikasan.

Ngunit sa kabila n'un ay walang iba pang nakatira dito maliban sa'kin. Ni mga kapitabahay ay wala. Nakakaboring din kasi minsan. Wala akong ibang makausap. Salamat na lang siguro sa Wi-Fi at nagkakaroon ako ng access sa social media.

"Hello, this is you're greatest detective of all time. Nakabihis ka na ba?" he said nonchalantly.

I ignored his moniker to himself and replied, "Yeps. You're just in time. I'm on my way now."