Punishment For The Crime

02: Gates through the Dark

I was standing at a dimly lit room, with only the moonlight as my source of illumination. Nasa harapan ko naman ang isang mirror, pinapakita ang reflection ko na suot ang uniform ng Shadowscale Academy.

A white button-up shirt topped with a dark red vest with a black bolo tie attached. A black pleated skirt that reached a few inches above my knees. What's new to wear as a uniform was a cropped jacket that barely reached my waist. The footwear seems optional, so I decided to wear a black knee-high boots. Overall, I looked like a hot female MC in an action movie.

"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mo?" I couldn't help but give it a doubt.

Alam ko sa sarili kong maraming tanong na kailangan pang masagot. Ngunit mas maganda na siguro kung doon ko na mismo malalaman. Malayong-malayo sa normal ang buhay ko ngunit...minsan napapaisip ako, what if normal lang akong tao. What if hindi ako anak ng isang bigshot or hindi naging pulis si papa, ano kaya ang mangyayari sa buhay ko?

Inikot ko ang aking mga mata sa buong bahay. Posibleng tumagal ang operasyon na 'to kaya baka ito na rin ang huling beses na masusuyod ko ang kasulok-sulukan ng bahay na 'to.

Okay. Just be optimistic. Makakabalik pa ko rito. Matatapos ko rin ang misyon na ako rin ang nag-propose. Hindi ko alam kung hanggang saan ang magiging impluwensiya ko, pero saan magkaroon. I just have to believe to myself. All right!

****
I just found myself in a middle of nowhere. Gaya ng inaasahan, wala masyadong dumadaang sasakyan ngayon. Ahead of me was a forest with enormous trees and a few postlights enough to guide someone's way. Hinaharanangan din ito ng malaking rehas at may nakapaskil na sign na "No Trespassing". Mukhang ito ang entrada ng Shadowscale Academy.

Dala ko ang isang maleta, isang backpack na nakasuot sa harapan ko at ang isang guitar case. And yeah, I'm bringing a real acoustic guitar. Mahirap gumalaw kasama ng mga 'to, pero wala akong magagawa.

Kailangan ko pang akyatin to? Madami akong dala! There's something inside me that wanted to climb the rails, but managed to disregard the thought. Luminga-linga ako sa paligid hanggang sa may napansin akong isang white telephone booth. Doon siguro sasabihin ang password para makapasok.

Sumalubong sa'kin ang black na interior wall. Halos wala akong makita dahil wala itong kailaw-ilaw, para bang naka-camouflage ang mga pader sa dilim.

Wait. What number should I dial? I remembered the password, but my dad never mentioned about a telephone booth.

I sighed. Nandito na tayo, simulan na natin. At doon na nagsimulang humakbang ang aking mga paa.

"Ano ba naman yan!" Napaupo na lang hinahaplos ang buhok ko pataas. "Unang araw pa lang, ganito na ang nangyari. Bakit kasi sobrang masikreto nang-"

Napatigil ako nang may naramdaman akong parang may naka-carve sa sahig. Agad ko itong inilawan ng flashlight.

Nakikita mula sa silangan ang kaliwanagan. Sumasalubong mula sa kanluran ang dilim.

Is this a code? Pinalibot ko pa ang flashlight sa buong sahig, nagbabakasakaling may mahanap pang clue.

"Seems I found my first clue," I muttered to myself.

02XX-XXX-XX

Sana may clue pa kong mahanap. Pero mukhang hanggang dito na lang muna ako. Napabuntong-hininga na lang ako. Ano ba ang meron sa silangan, kaliwanagan, kanluran at kadiliman? Laban sa pagitan ng kabutihan at kasamaan? 'Yun lang ang pwede kong...

Kanluran...silangan...sunrise...sunset...

Pinalibot ko ang ilaw ng flashlight sa mga pader at sa dingding. Please, please, penge clue. Bakit kasi hindi sinabi ni Dad ang telephone no. ng Shadowscale!!!