İŞARETLİLER ( Tamamlandı )

22

Hepinize selamlar.
Bölüm yazarken bir kaç yerde  "Sevgilim " kelimesini kullanmıştım . Ama her kullanışımda şu malum dizideki Derin ve Volkan karakterleri aklıma geldi ve onlar yüzünden bu kelimeden soğuduğumu fark ettim.
O yüzden sildim :)

Her neyse hepinizi seviyorum
Keyifli okumalar .

22

Sinan arabayı sürerken yanında başını cama dayamış gözlerini kapatmış olan İdile bakıp önüne döndü. Hastaneye gittiklerinden beri sessizdi. Olanlar hakkında herhangi bir şey söylememişti. Ama Sinan bu konu hakkında konuşmak istiyordu. Konuşacakları konu çoğalıyordu. Saate baktığında gece yarısını geçtiğini gördü. Büyük ihtimalle konuşmaları yarına kalacaktı. Sessiz bir şekilde evin önünde arabayı park etti. İlk hareketlenen ise arkada oturan Aras oldu. Hızla kapıyı açıp arabadan indi ve ablasının kapısını açtı. Sinan arabadan inene kadar kızı çıkartmıştı bile. Üçü birlikte eve geldiklerinde kapıyı Ezgi açtı. Endişeli gözlerle onlara bakıyordu. İçeriye doğru " Geldiler " diye bağırdı. İdil daha kapıdan girmeden koridorda üzüntüden çökmüş gibi duran ananesini gördü. Yaşlı kadın olabildiğince hızla gelip torununa sarıldı.

" Kızım iyi misin ? Çok korktum ."

Ağlamaklı çıkan sesi ile İdil kadına hafifçe gülümsedi. Onu hastaneye götürürlerken ananesinin ne kadar korktuğunu görmüştü. Diğerlerinin ısrarı ile evde kalmıştı. Yoksa çoktan hastane yolunu tutmuş onlarla birlikte gitmiş olurdu.

" İyiyim anane . Merak etme. Korkulacak bir şey yokmuş zaten . "

Zeliha hanım gözünden akan yaşları silerek geri çekildi. Torunu için gerçekten korkmuştu.

" İdilciğim çok geçmiş olsun. Nasıl oldu bu kaza hiç anlamadık."

İdil Simayın sesini duyduğunda gerildiğini hissetti. Koridorun başında duran Simaya baktığında yanında duran Arasın hareketlendiğini fark etti ve hemen kardeşinin kolunu tutup ağırlığını ona verdi.

" Sağol Simay. "

Aras ablasının kendisini tutması ile kıpırdamayıp yerinde kalsa da ablası onun nasıl kendini kastığını anlayabiliyordu. Bıraksa kadının üzerine uçacaktı. Ama İdil şimdilik Sessizliğin iyi olacağını düşünüyordu. Bildiklerini belli etmeyecekti.

" Geçmiş olsun İdil abla ."

Onur ve Ezgi'nin sesi ile gözlerini Simaydan çeken İdil, bir köşede duran gençlere gülümsedi.

" Sağolun ."

Onur Arasa bakıp " Biz gidelim artık. Sağ Salim geldiniz çok şükür ." diyerek herkesle vedalaştı ve Ezgi'yi de alarak kapının önüne çıktı. Aras ta onları takip etti.
Oğlan iki arkadaşına da bakıp sessizce konuştu.

" Ananemle kaldığınız için teşekkür ederim . "

Onur " Lafı bile olmaz " derken Ezgi de ona katıldığını belli ederek başını salladı. Onur kısaca Arasa sarılıp omzuna vurdu ve ayrıldı. Ezgi de aynı şekilde vedalaşmak için Arasa sarıldı. Ancak Onur gibi hemen ayrılamadı. Çünkü Arasın kolları kızın beline sarıldı ve Ezgi heyecanla nefesini tuttu. Kız zaten ondan hoşlandığını baştan beri kabullenmişti ama oğlanla her yakınlaşmalarında heyecanlanmasını kontrol altına alamıyordu. Şimdi olduğu gibi.
Arasın nefesini kulağında hissetti.

" Teşekkür ederim ."

Ezgi konuşamayacağını anladığında başını aşağı yukarı salladı. Bu hareketi ile yanağı Arasın yanağına sürtündüğünde tenine değen hafif çıkmış olan sakalları hissetti ve bu his yutkunmasına neden oldu. Ergen hormonlarına lanet ederek Yavaşça geri çekilirken Arasın kolları da gevşedi ve ondan ayrıldı. Onur tek kaşını kaldırmış ikisine bakıyordu. Aras hemen kendini toplayıp aklına gelen şeyi söyledi.