Aroma of Love (1st Game)COMPLETED

Chapter 33

When I leaved that place I was hoping that I one day I will came back and resume my life there. But things happen uncertainly. Bumalik ako ng Manila, nagpakasal, binugbog, nagka-anak, nawalan ng mga kaibigan at magulang, nagkaroon ng PTSD, at namatayan ng asawa. Sa dami nangyari sa'kin hindi ko alam kung paano ko ba nalampasan ang mga 'yun.

Ang inakala mong taong sasagip sayo; sila pala ang lulunod sayo. I was longing for my parents to save me, I was hoping my friends call for help, pero anong ginawa nila. They betrayed me. They know everything but they remained silent and deaf. How I wish they really are. That's why I choose to be alone and not be friend with anyone. Nakakatakot mag tiwala muli, kasi mismong magulang ko kaya akong talikuran para sa pera't kapangyarihan. Ang mga kaibigan ko na mas piniling manahimik kaysa tulungan ako.

But then, ang taong nanakit sa'kin ay siya rin pala ang lilingon at bubuhat sa'kin palabas ng dilim. Pero ang dilim na'yun naging parte na ng nakaraan, hinaharap maging sa kasalukuyan ko.

Isaac tried to save me but it was late. It was late I realize that after all he done to me, he still asked forgiveness and take care of me until his last breath. Unlike my parents and friends, they never asked.

It was late I open my heart for another love, it was late, cuz he died. It was late to give him a chance to enter in my heart. It was late to bring him back.

At ngayon, nakalipas man ang taon at nakikita nilang maayos ako, nagta-trabaho, at malakas. Ang hindi nila alam naka gapos pa rin ako sa nakaraan. I have a lot of regrets in life. Ang daming what if's-what if simula pa lang pinili ko na ang sarili ko. What if naging matigas ako, at nanindigan sa sarili.

Maging ganito kaya ang buhay ko? Siguro, hindi. Baka wala ring Rave na nabuo.

Pero ano man ang nangyari alam ko lahat may dahilan. Kaya sa pagtapak ko sa Poblacion, iniisip ko nga kung ano na kaya ang itsura nun.

Nandoon pa kaya ang Cross?

Sa pag-uwi namin ni Rave, dadalhin ko sya doon. It was the most memorable place to me.

Ang National high school kaya?

Sila Mina, Arman, Krisanta, Lukas at iba ko pang kaklase at kaibigan. Despite of our difference, tinanggap nila ako at winelcome. Kilala pa kaya nila ako?

Baka limot na rin nila, hindi ako nagpaalam bago umalis. Hindi rin sila nag paramdam sa social media. Naalala ko pa mga pangalan nila pero yung mukha hindi ako sigurado kung ganun pa rin.

I'm little bit excited to back in Poblacion, pero hindi rin ako magtatagal.

"Mag-ingat kayo doon. Don't stay too long in Poblacion, Alora. After a month umuwi na kayo." she said.

I'm in the middle arranging my cloths in my luggage.

"Hindi bakasyon ang sadya ko, Ma. After the wedding of Roi, we will back."

"You should stay there at least a month. Sila rin ang nag alaga sayo 'nung walang wala tayo."

Natigilan ako sa paglalagay dahil sa narinig. Napabuntong hininga ako at tumayo ulit para kumuha ng toiletries.

"I thought you don't want me to stay long?"

"Of course, but I want you to unwind and have time with Rave."

Nanliit ang mata ko nang binaling ko ang tingin sa kanya. Ano naman nakain nya at ganung salita ang binitawan nya.

"Kailan ka pa naging concerned sa'kin?" Nabura ang ngiti sa mukha nya sa sinabi ko.

"I just realize you need a break. I saw how you worked hard and you learned faster than I thought. Kaya deserve mo ng bakasyon anak."

Tinalikuran ko sya at dumiretso na ng banyo. Kumuha ako ng toiletries at bumalik na ng kwarto.