The Unforgettable Melody (EL VENICE SERIES #1)

CHAPTER 7

Nang huminto ang sasakyan namin sa gilid ng isang tulay ay nagtaka ako,balak ba niyang magpakamatay?Tapos idadamay niya ako?

"Kung balak mong magpakamatay,please lang wag mo akong idamay."Malamig na sabi ko bago bumaba sa sasakyan niya.

"Who told you that i'm going to suicide?"Sarkastikong tanong niya.

"Wala naisip ko lang,malay ko."Kibit balikat na sagot ko.

"It's quite here right?"He asked.

"Yeah,"

"You know what?I used to go here alone,"He said while looking at the moon.

I'm confused,why he's telling me that?He supposed to keep it on himself.

"W-why are you telling me that?"I asked.

"I just wanted tho,"

Tumango nalang ako.

Pumunta ako sa may gilid ng tulay at umupo doon,para akong batang gusgusin dahil sa pwesto ko ngayon.

"Ang ganda dito,"Bigla nalang kumawala sa bibig ko.

Ang tahimik kasi dito,nakikita ko yung buwan ng maayos at ang presko ng hangin,parang ayaw ko na tuloy umalis dito.

Tumingin ako sa likod ko,nakita ko siyang nakapikit habang nakasandal sa sasakyan niya,he looks very handsome in that posture.

I wonder what's his thinking?Is he tired?

Tumayo na ako at akmang pupuntahan siya pero nagulat ako nang biglang dumulas ang sandals ko.

"O my gosh!"Sigaw ko na naging dahilan ng pagdilat ni brandon.

Kaagad siyang tumakbo papunta sa aking pwesto,nakakapit ako ngayon sa may railings para hindi ako tuluyang mahulog,hindi naman siguro ako mamamatay kapag nahulog dito dahil ilog naman ang lalaglagan ko.

Nang makalapit na siya ay agad niyang hinila ang mga kamay ko,daig ko pa ang mauubusan ng lakas dahil sa takot at panginginig ng katawan ko.

"Hey,why did you sit in there?"Kunot noong tanong niya pero nasa tono niya ang pag-aalala.

"H-hindi ko naman alam na dudulas yung sandals ko,pasen-"I didn't finish my sentence when he grabbed and hug me tight.

"Is this a dream?"I asked myself.

"It's okay,you don't need to apologize,j-just...just don't do that again."He whispered while hugging me tighter.

"Thankyou,"

"Thankyou for what?"He asked, confusion swallowed him.

"Thankyou for saving me,"Nanghihinang sagot ko.

"Don't say that,i just did the appropriate thing,"He said before letting me go.

Naging cold ulit.

"Basta thankyou nalang,"Naiilang na saad ko bago umupo sa damuhan.

May parte kasi dito ang madamu.

"Ang ganda ng buwan no?"I asked him.

"Yeah,the moon is beautiful..."

Naging tahimik kami habang nakatingin sa buwan,hinding hindi ko makakalimutan ang araw na ito,sino ba namang makakalimot sa araw kung saan muntikan kanang mamatay diba?