çok yaşa mavi | girlgirl

on dokuz | yanında olurduk.

iyi okumalar

- - -

now

Yorgun adımlarımla birlikte kantine girdim. Her zamanki gibi öğrencilerin çoğu buradaydı. Öğle arasında özel okulumuzun çoğunluk öğrencileri bu kafe diye isimlendirdiğimiz kantinde toplanırlardı. Bir kantin olamayacak kadar büyük bir yerdi.

Bizimkileri Gökçe ile hararetli bir tartışmanın içinde gördüğümde kaşlarım yavaşça çatıldı. Okulun iki kötü kız grubu birbirine nasıl düşmüştü? Sadece bir haftadır okula gelmiyordum. Kim bilir neler kaçırmıştım.

"Alev." yanıma gelen Kumsal'a şaşkınca kaşlarımı kaldırdım. "Biraz bahçeye çıkıp hava alalım mı?"

Telaşlı hali şaşkınlığıma şaşkınlık katmıştı. Onu en son Kayra'nın cenazesinde görmüştüm ve bana oldukça soğuk davranmıştı.

"Neler oluyor?"

"Hadi gel benimle." diyerek kolumu tuttu ve beni kafenin çıkışına yönlendirdi. Tam bu sırada adımı hiddetle bağıran Gökçe sayesinde olduğumuz yerde kalmıştık. Kafedeki herkes gibi Gökçe'ye odaklandı bakışlarım. Şevval, Sedef ve Umay telaşla bir ona bir bana bakıyorlardı. Kumsal'dan kolumu kurtarıp Gökçe'ye doğru birkaç adım attım.

"Ne gizlediğini bulduğumda, bulduğum şeyi sana karşı kullanmaktan çekinmeyeceğim demiştim hatırlıyor musun?" dediğinde kalp atışlarım hafifçe hızlanmaya başlamıştı. Fakat donuk gözlerimi parlayan gözlerinden çekmedim.

"Kayra ile arandaki ilişkiyi çoktan herkes öğrendi. Ona yeterince iyi davranamadığın için mi öldü yoksa?" alaylı sesi hırkamın ceplerinde olan ellerimi sıkmamı sağlamıştı. Sessizliğimi koruduğumu görünce hafifçe güldü.

"Duyduğuma göre alkolik babanın, alkolik arkadaşlarının tacizlerinden kaçmak için üniversiteyi kazanmak istiyormuşsun. Ne kadar acizce." dedi gözlerini bizi dinleyen kalabalıkta gezdirerek. Herkesin şaşkın bakışlarını üstümde hissediyordum. "Peki ya annen? Yeni ailesiyle gayet memnun ama sana yer yok hayatında. Seni hiç kimse olduğun gibi sevmezken Kayra sevmişti, değil mi?"

Gerçekleri bir bir yüzüme çarparken kalbimin sızladığını hissettim çünkü haklıydı. Beni olduğum gibi seven tek kişi Kayra'ydı. O da bu hayattan çekip gitmişti ve beni yalnız bırakmıştı.

"Yeter Gökçe." arkamdaki Kumsal sinirle konuşunca bakışlarım arkadaşlarıma kaydı. Sadece bizi izliyorlardı. Kayra'nın arkadaşı beni savunurken onlar sadece izliyorlardı.

"Yetmez! Herkesi kandıran bir yalancı olmak nasıl bir duygu anlatır mısın?"

"Gösterin bitti mi?" dedim hırkamın ceplerinde olan ellerimi iki yana açarak. Dudaklarını araladığında ona fırsat vermedim. "Bu okulda rahat bir nefes alabilmek için evet, hepinizden burslu olduğumu gizledim. Çünkü olduğum konumdan utandım."

"Herkesi, hepimizi kandırdın. Özellikle kendi arkadaşlarını ve bursluyu."

"Kayra benim burslu olduğumu öğrenerek son nefesini verdi." dedim sinirle dudaklarımı birbirine bastırarak. "Ve evet Kayra'yla bir ilişkim vardı! Bundan utanmıyorum."

Etrafta sessizlik olurken karşımda konuşan Gökçe'nin sesi artık kulaklarıma gelmiyor gibi hissediyordum. Ellerim titriyordu ve titreyen ellerim onu duvardan duvara çarpma isteğiyle dolmamı sağlıyordu. Kayra'dan sonra minik sinir atakları geçirir olmuştum. Kendimi kontrol edemiyordum.

Olası bir şiddete başvurmamak için arkamı döndüğüm gibi kafenin çıkışına ilerledim. Ayaklarım beni okulun yangın merdivenlerine sürüklemişti. Sık aldığım nefeslerle birlikte çantamı merdivenlere fırlattım ve ellerimi yere yasladım. Bu esnada yere çökmüştüm. Kalbim göğüs kafesimden çıkmak istercesine atıyordu.

Sonunda gerçekler ortaya çıkmıştı ve yalanlarım bana hiçbir artı katmamıştı. Kayra'yı kaybetmemin ardından eksideydim. Bir daha nötre bile yükselemeyeceğimi biliyordum. Yalnız kalmıştım, yalnız devam edecektim.

Düşüncelerimle boğuşurken omuzuma konulan elle irkildim. "Onu durdurmaya çalıştık kardeşim, durduramadığımız için özür dileriz."

Konuşan Umay dilimi sertçe ısırmamı sağladı. Ürkekçe bakışlarım üçüne döndü. Umay'ın ardından Sedef'de yere çökerek elini omuzuma koydu, "Keşke bize önceden söyleseydin."

"Gözümüz kapalı yanında olurduk." dedi Şevval ve yanımıza çöktü. Bakışlarım hepsinde gezerken cevap veremiyordum. Onlardan yanımda olmalarını hiçbir zaman beklememiştim ve şu an bana çok garip geliyordu.

Onlar gerçekten arkadaşlarım mıydı?

Gözümden damlayan bir damla yaş ile birlikte bana sarılmaları aynı anda olmuştu. Sarsılarak ağlamamı sıkı sarılışları önlemek ister gibiydi.

- - -

kıyamadım

11.05.2022