Forbidden Love ~ George Weasley

*43*

Ik schiet in de lach als Fred met een zwaai over de trapleuning glijdt. "Sukkel, pas op!" Roep ik hem achterna, maar hij kan moeilijk stoppen. "Hannah, nu jij!" Ik buig over de trapleuning heen om naar Fred te kijken, die een verdieping onder me staat.

"Ben je gek?!" Schreeuw ik lachend terug, en schaterend ren ik naar boven als ik zie dat mijn beste vriend op me af rent. "Dan gaan we samen!" Roept hij tijdens het rennen en lachend draai ik mijn hoofd om te zien waar hij precies is, anders kan ik nooit ontsnappen.

Ik kijk pas weer voor me als ik met een klap tegen iemand oploop. "Verdomme, Hannah," vloekt George als hij overeind krabbelt. Ik word rood. "Ik- Sorry," stamel ik. George is de laatste tijd kortaf tegen me, dat ben ik wel gewend, maar hij is nog nooit zo uitgevallen.

"Waarom loop je überhaupt als een kip zonder kop over de gang?"

"Fred en ik waren aan het kloten," antwoord ik zo normaal mogelijk en hij rolt met zijn ogen. "Dat kon ik horen, doe de volgende keer even iets rustiger." Haastig knik ik, en George maakt aanstalten om weg te lopen.

"Hey George?"

"Wat?" Die 'wat' klinkt best boos.

"Heb ik iets verkeerd gedaan?"

Heel even verandert zijn houding. Heel even heb ik het gevoel dat alles weer was zo als vroeger. Heel even lijkt het alsof ik nu eindelijk te horen krijg wat er aan de hand is. "Nee." Hij kijkt langs me heen. Ik voel te tranen drukken en knipper een paar keer snel met mijn ogen.

"Hey, het ligt niet aan jou," zegt hij dan met een zachtere stem. Hij moet gezien hebben dat ik op het punt sta van breken. "Wat is er dan?" Bezorgd kijk ik hem aan. Zijn blik verplaatst zich naar de grond. "Niks," antwoordt hij stug, en daarna loopt hij snel weg.

Met een zucht leun ik tegen de muur aan, en ik schrik me een hoedje als Fred de trap opkomt. "Hoelang stond je daar al?" Beschuldigend kijk ik hem aan. "Het hele gesprek, ik wilde jullie niet storen." Ik ben nieteens boos dat Fred alles heeft gehoord, het is niet zijn schuld en hij is er eerlijk over.

"Gaat het?" Ik voel de ogen van mijn beste vriend prikken. "Ik snap er nu nog minder van," reageer ik zachtjes, "het was nog logisch als ik iets had gedaan, maar als dat ook niet zo is dan begrijp ik het gewoon niet."

Fred trekt me in een knuffel. "Ik probeer wel met hem te praten, maar hij doet ook anders tegen mij." Klinkt zijn stem boven me en ik maak een instemmend geluidje. Misschien lost dat iets op.

~

"Ik zweer het je, Hermione, echt waar."

Ik let niet echt op dus ik heb geen idee waar Ginny en Hermione over praten. Mijn aandacht wordt afgeleid zodra ik Draco zie, samen met mijn vader. Haastig zet ik een paar stappen naar links om te zorgen dat ze me niet zien. Mijn familie denkt dat ik kerst in mijn eentje heb gevierd op Hogwarts, net als ieder jaar.

Ik blijf zo ver mogelijk uit het zicht lopen totdat we de trein instappen. In het gangpad kijk ik twijfelend achterom om te zien waar Fred blijft. Als ik mijn beste vriend heb gespot, volg ik hem snel te coupé in.

"Oh, zijn we hier allemaal?" Verrast kijk ik naar Harry, Ron en Hermione. Ik had eigenlijk verwacht dat ik met Fred, George en Ginny zou zitten. Ron haalt zijn schouders op. "Blijkbaar." Iedereen zakt neer op een stoeltje en snel ga ik naast Fred zitten.

"Nog 6 uur te gaan," zucht hij en met een grijns kijk ik hem aan. "Dat moet wel goedkomen."

~

"Wat?"

Ik schrik op als ik George's stem hoor. Een beetje vijandig kijkt hij me aan en ik frons. "Wat?" Reageer ik en ik voel dat mijn hart sneller begint te kloppen. "Je hoeft me niet zo aan te kijken," snauwt George geïrriteerd en nu kijkt Fred ook op.