ထိုနှစ်တွင် အကြီးမားဆုံးနှင့် အချိန်ရှည်ကြာဆုံး စစ်ပွဲတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ ဟံဒါယုပြည်၏ နန်းမြို့ရိုးအပြင်ဘက်တွင် မီးခိုးများနှင့် ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့သည်။
နှစ်ဖက်လုံးက စစ်သည်တော်များလည်း စစ်ပန်းလာပြီး အစာရေစာ ပြတ်လပ်လာခဲ့သည်။ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး နီရဲနေပြီး မိုးခေါင်မှုကြောင့် အသီးအနှံများလည်း မဖြစ်ထွန်းပေ။ ထွန်ယက်စိုက်ပျိုးသူများက မြေယာများကို ပစ်ကာ ဘေးလွတ်ရာ ပုန်းရှောင်ကြရသည်။
သို့သော် ဟံဒါယုပြည်ကဲ့သို့ သေးငယ်သော တိုင်းပြည်လေးက စစ်အင်အားအလုံးအရင်းနှင့် ဝင်ရောက်လာသော ဝီဒရပြည်ကို ဆက်လက်ခုခံနိုင်ခဲ့သည်။
"စစ်သူကြီး ကျွန်တော်တို့ ရိက္ခာတပ်တွေ ထပ်ပြီး လမ်းမှာ အဖျက်စီးခံလိုက်ရပါတယ် တော်တော်များများကို လုယူသွားခဲ့ပါတယ်"
တေဇောမဏီက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။ သူကြုံခဲ့ရသော စစ်ပွဲများတွင် ဟံဒါယုပြည်၏ စစ်သူကြီးသည် စစ်ရေးဗျူဟာကို တစ်ဖက်ကမ်းခတ် နားလည်သူဖြစ်လိမ့်မည်။ သူ၏ ရှေ့လမ်းများကို အလုံးစုံပိတ်နိုင်တဲ့အထိ ထက်မြက်သူပင်။
ပညာရှိကို လေးစားသူဖြစ်တာကြောင့် ထိုလူကို သူမချီးကျူးပဲ မနေနိုင်။
လမ်းတွင် ဖြတ်တိုက်သည်ဆိုသော်လည်း အကုန်လုံးကို တိုက်ယူခြင်းမဟုတ်။ လက်နက်ပို့ဆောင်ရေးတွင် လေးနှင့်မြှားသယ်ပို့သည့် လှည်းများကိုသာ ဦးတည်တိုက်ခိုက်သည်။ ရိက္ခာပို့လာလျှင် ရိက္ခာအစိုများကို ဦးတည်တိုက်ခိုက်ပြီး ရိက္ခာခြောက်များကို ခိုးယူသည်။
နေရာပေါင်းစုံတွင် ဟံဒါယုပြည်၏ စစ်သည်များရှိနေသကဲ့သို့ သူတို့ကို အပ်နဲ့ပစ်နေသလို ထိခိုက်မှုနည်းပေမယ့် ကြာလာတော့ အပ်စိုက်ရာက အကြောနေရာတိုင်းတွင် ဒုက္ခပေးကာ အကြီးအကျယ် နာကျင်စေသည်။
"နည်းဗျူဟာ ပြောင်းကြတာပေါ့၊ သန်းခေါင်ယံမှာ ဝင်တိုက်မယ်၊ မီးစာစုထားပြီး တပ်သားတွေကို ရိက္ခာနှစ်ရက်စာ ကျွေးလိုက်ပါ၊ သုံးရက်အတွင်း မြို့ထဲကို ရအောင် ဝင်မယ်"
