နံနက် 8:30 Kim Jimin တို့စံအိမ်တော်တွင်ဖြစ်သည်။
"မောင့် အသဲလေး....
မောင့် ပူတူးတူးလေး...
မောင့်အလှလေးရေ ...အိပ်ရာကထပါဝောာ့ကွာ"
အဝါရောင် အိပ်ရာကြီးပေါ်တွင် စောင်ကိုယူကာ တစ်ကိုယ်လုံးပတ်အိပ်သော ကလေးလေးတို့ဖေဖေဆီမှ ဘာအသံမှပြန်မရလာတာကြောင့် ကင်မ်တစ်ယောက် စူပုပ်ပုပ်ဖြင့် ထိုစောင်ထုပ်ထဲ့က သူ့ကလေးကြီး ကိုလာနှိုးရတာ ပါးစပ်တော်တော်ညောင်းနေပြီ။
"အင်း....အဲ...အာ ကင်မ်ထယ်ကလည်းအစောကြီးရှိသေးတယ်မလား မင် ခဏလောက်အိပ်ချင်သေးတယ်လေကွာ"
အင်း အဲ အသံပြုပြီး ထမယ်မှတ်နေတာ ခနအိပ်အုံးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောနေသော ပတ်ဂျီမင် အား ကင်မ်တစ်ယောက်မြင်ပြင်းကပ်လာပြီဖြစ်သည်။
"မင်ကမထသေးဘူးလား ဒါဆိုကိုယ်တို့ Morning exercise လုပ်ကြမလား ဟင် ကိုယ့်အချစ် ဟင်း ဟင်း"
လုပ်ပြုံးကြီး တစ်ခုကိုမျက်နှာထက်ချိတ်ဆွဲကာ ထိုစောင်လုံးလုံးလေးကို လက်တစ်ဖက်ကအနောက်နေဖက်ကာ ကျန်တစ်ဖက်ကတော့ စောင်ထုတ်ထဲက ပတ်ဂျီမင်၏ ရင်ဘက်ပေါ်စတင်ကစားနေပြီးပြီ ဖြစ်သည်။
"အင့် အာ့ အားရှီး ကင်မ်ထယ်ယောင်း ရင်ဘက်တွေကို လျှောက်မကလိနဲ့လေ ဟားး ထပြီကွာ ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲမသိဘူး နှာဘူးကြီး"
"လူကဖြင့်ကလေးနှစ်ယောက်အဖေ အဖိုးကြီးဖြစ်နေပြီ အခုထိ နန့်ကြောကမသေသေးဘူး၊နှာဘူးကြီးကို မီဝေါ့ ဟွန့်"
ကင်မ့် လက်မှထွက်ပြေးကာ ကုတင်ရှေ့တွင် ခါးထောက် မတ်တပ်ရပ်ကာ ပွစိပွစိ ပြောနေသောကျွန်တော့် ယောက်ျားရယ်ပါ။
ကင်မ် တစ်ယောက် ဂျီမင်၏ တိုးတိုးပြောနေသောစကားသံကိုကြားကာ
"ဟက် ကိုယ်ကအဖိုးကြီး ဖြစ်လည်း အားရှိပါသေးတယ်နော် တစ်နေ့ကညကပဲ ကိုယ်ဘယ်လောက်သန်မာကြောင်းပြထားတာကို အဖိုးကြီး ဆိုပြီးအထင်သေးမယ်ကြံနေရင် ဒီညမှအဖိုးကြီးမဟုတ်ကြောင်းပြမယ်လေနော် ပြွတ်စ်"
"ရား ကင်မ်ထယ်ယောင်း ရား ညစ်တီးညစ်ပက်တွေ ပြောပြီးငါ့ကိုအသားယူသွားပြန်ပြီ"
