MC: BOOK 3

Chapter 12

Sandro's  POV

Nagising ako dahil sa liwanag.

Oh damn, i just realized i was laying here again in the hospital bed.

"Anak, you're awake na"dad said and lumapit sakin

I was about to get up pero pinigilan ako

Ouch,my body and my head hurts.

"Sandro,hindi ka muna pwedeng tumayo magpahinga ka lang at tatawag ako doctor"

As long as the doctor came ay chineck lang ako.

"I suggest na magpahinga ka para mabawi mo ang lakas ng katawan mo,ngayon kasi ay mahina ka pa dahil sa hindi mo pagkain ng tatlong araw"

"Mr. Marcos will be discharged tomorrow"the doctor said

"Thank you"saad ko at umalis ang doctor

"Anak naman kasi,bakit mo pinabayaan yang sarili mo"panenermon ni dad

As soon as possible babalik na ako London,gusto ko makita si riri and babalik na din ang mga bata sa school.

"Dad,babalik na kami London"

"Anak hindi ba pwedeng isipin mo muna sarili mo?"

"Nasan si mom?" Tanong ko

I didn't saw her here

"Ah she's with the kids,siya muna mag aalaga since andito ka sa hospital"

No

I know that mom is mad at me,bakit ba lahat kayo galit sakin.

Sa isang kamali galit na galit kayo.

Pinipilit kong itama kahit nahihirapan ako

Sana alam niyo din yung hirap na dinanas ko sa mga panahong wala si riri

Sana naintindihan niyo yung galit ko.

Yung hirap ko.

Hindi lang naman siya yung naghirap Dito,kung tutuusin ako yung pinaka nahirapan.

Kasama kong mahirapan ang mga bata,kahit hindi ko kaya pinipilit ko kasi para sa mga anak namin.

Siya okay siya,buhay siya at may nag aalaga.

Pano ako? Kami ng mga bata,andito nagluluksa,si riri naghihintay lang ng tamang oras para bumalik samin.

Tangina,ilang luha ang nasayang

Ang sakit kasi hindi niyo alam yung sakit na naranasan ko.

Ako parin yung talo samin dito kaya wala kayong karapatan na sisihin ako.

Ang unfair.

Life is really really unfair.

______

A day later i was discharged and naka uwi na.

Pero wala parin akong makitang ina ko.

Until now, she's mad at me

Unfair, pero di ako galit.

I packed our luggage and papunta na kami sa airport.

Nagpahatid lang kami sa mga driver.

Sakit na mawalan ng asawa pati ba naman ng nanay.

"Manang sharon tara na"aya ko dahil isasama ko siya sa London.

Next year uuwi ako dito para bumalik sa buhay politiko.

I will continue to become a Governor.

For now, let me heal.

_____