Lost princess without hope

Afgevoerd

Ik zit met Nimfadora in de les. Elk moment kunnen de bewakers binnen stappen met de mededeling dat we meegenomen worden. Ik ben kapot zenuwachtig, maar probeer het niet te laten merken. Nimf is stiller dan normaal, veel stiller. Ik maak me echt zorgen. Natuurlijk weet ik wel waar het door komt, ze is er zeker van dat ze niet door de rondes van de selectie komt. We hebben vanochtend afscheid genomen van haar ouders en deels ook de mijne. Het deed pijn. Ik zie dat plots de tranen over Nimf's wangen stromen. Dan besluit ik om haar in een knuffel te trekken. Ze huilt haar tranen eruit op mijn schouder, ondertussen krijgen we van alle kanten medelijdende blikken te zien. Ik wil schreeuwen dat we die niet nodig hebben, maar ik hou wijselijk toch maar mijn mond. Langzaam gaat de deur open. En iedereen weet gelijk hoe laat het is. De bewakers. Ze komen binnen. Ik trek Nimf overeind en ineens daalt het besef dat we nu echt weg gaan, om waarschijnlijk nooit meer terug te komen. Er is nog 1 ander meisje uit onze klas die ook 17 is. Met zijn drieën lopen we het lokaal uit door de gangen richting de uitgang. Het is stil. Zo stil is het nog nooit geweest. Zelfs niet tijdens de nationale dodenherdenking. Het andere meisje uit onze klas, ik meende dat ze Delia heette. Delia pakt Nimf haar andere hand en ze probeert te glimlachen naar ons. Het komt er niet zo heel blij uit eerder sip. Maar ja wat verwacht je ook. Er voegen zich steeds meer meiden bij ons en uiteindelijk lopen we met een stuk of 20 door de gangen heen. Er vormt zich een stoet met alle andere leerlingen achter ons. We worden een podium op geduwd. Als we op het podium voor de school staan begint een van de belangrijkere bewakers een heel verhaal op te hangen over hoe blij we mogen zijn dat juist wij mee mogen doen. Mogen ook echt, alsof het niet verplicht is. Ik zoek in de menigte het gezicht van Newt. Mijn ogen scannen de hele massa met mensen af op zoek naar hem. Na een tijdje zie ik Thomas, en dan Jeff. Maar van Newt ontbreekt elk spoor. Als ik Jeff in de ogen kijk schud hij zo onopvallend mogelijk zijn hoofd. Newt is er niet. Ik begrijp het ook wel, maar toch had ik gehoopt dat ik hem vandaag nog zou zien. Dan word ik ruw wakker geschud uit mijn gedachten. Ik word bruut vastgepakt en meegesleurd. We worden met z'n allen in een kleine vrachtwagen gezet. En meegenomen. Ik hoor het geschreeuw van iedereen maar wij, wij zijn allemaal doodstil. Ik kijk in paniek om me heen als ik besef dat ik niet naast Nimf zit. Dan zie ik haar zitten helemaal aan de andere kant, gelukkig wel naast Java een van haar andere vriendinnen. Java probeert haar te troosten wat haar nog aardig lukt ook.

________________________________________________________________________________

We rijden nu al 2 uur en nog steeds heeft niemand ook maar 1 woord gezegd. Ik kan aan iedereens blikken zien dat we bang zijn. Maar niemand die haar muur wilt laten vallen en direct zou worden afgeschreven door de koningin. Dan zou je naar Sylvadora gaan en no way dat iemand daar ook meer enige zin in heeft. Plotseling stoppen we, en ik val, want ja het is natuurlijk weer mogelijk om mezelf voor schut te zetten. Langzaam kom ik overeind en gelukkig net op tijd ook. De deuren worden open gesmeten en we worden er 1 voor 1 uitgetrokken. Nimf als eerst en ik als laatst. We worden apart meegenomen en opgesloten in een lege kamer op het bed en de wastafel na. Ik begin een beetje in paniek te raken want ik ben een beetje claustrofobische in onbekende kleine ruimtes. Ik kijk om me heen en als ik een raam zie loop ik er direct naar toe. Bij het raam aangekomen kijk ik naar buiten, helaas word mijn uitzicht belemmerd door tralies. Het zal ook weer eens niet zo zijn. Als ik door de tralies heen kijk zie ik bomen overal bomen. Het Mirelda bos. Ik ken het nog van toen ik vroeger klein was. Als ik weer eens boos was rende ik er heen verstopte me in de bomen. Ik kwam altijd pas te voorschijn als het donker werd en het bos eng begon te worden. Dan rende ik altijd weer naar mijn moeder toe en verstopte ik me onder haar lange jurk. Jammer genoeg is dat voorbij en ik zal moeten leren overleven en het verleden te accepteren.

________________________________________________________________________________

Oehh, weer een nieuw deel. Ja, ik blijf koppig deze berichtjes schrijven. Waarschijnlijk leest toch niemand ze maar dat boeit niet. In ieder geval als je iets opvalt of een schrijf fout ziet laat het gewoon weten. Tot het volgende deel!!

(P.S. heb meer dan 700 woorden!)