Lost princess without hope

Twijfel

Ik sta stil ik durf niet meer verder. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de angst. Ik loop door. Als ik voor het vuur sta draai ik me langzaam om. Ohh, wat heb ik hier een enorme spijt van. Ik had aan mijn angst moeten toegeven. Wat ik voor me zie laat mijn ergst nachtmerries uitkomen. De gedaantes rond het vuur begin langzaam omhoog te komen en er verschijnen messen en andere wapens in hun handen.  Ze beginnen langzaam op me af te komen. Ik deins langzaam achteruit, totdat ik de hitte van het vuur tegen me aan voel komen. Ik raak enorm in paniek en het lukt me niet meer om logisch na te denken. Na ongeveer 2 minuten beginnen mijn hersenen weer te werken en probeer ik een uitweg te zoeken. Die er helaas niet is. Ik zal moeten vechten. Nooit gedacht dat vechtlessen met zwaarden en dolken van vroeger nog van pas zouden komen. Als ik om me heen kijk zie ik een zwaardstok liggen. Het is een stok met aan het uiteinde een soort dolk achtig mes. Langzaam begin ik mijn lichaam er naartoe te bewegen. Heel langzaam want hoe sneller ik beweeg hoe sneller die wezens op me af komen. Als mijn hand zich om het uiteinde van de stok sluiten vormt zich langzaam een plan in mijn hoofd. Als ik nou....... Ik breng mijn hand vliegens vlug naar voren en steek de eerste recht in zijn hart. Terwijl ik dat doe loop ik naar voren en trap eentje die achter me is komen staan zo het vuur in. Het geschreeuw uit angst en pijn blijft maar na echoën in mijn oren, maar ik moet verder, ik moet winnen. Er komen dit keer 2 op me af die ik met 1 zwaai van mijn stok bewusteloos sla. De laatste komt van voren op me afgelopen en ik steek op hem in. Helaas heb ik het verkeerd ingeschat en vliegt de zwaardstok uit mijn handen. Hierdoor ben ik onbewapend en moet ik het tegen een 3 keer zo lang zwaard opnemen. Had ik nou maar even wat beter gerekend, ik kan mezelf nu wel de hele tijd verwijten blijven maken, maar ik schiet er toch niks mee op. In plaats daarvan kan ik me nu beter concentreren. Als ik het zwaard op me af zie komen spring ik opzij. Echt net op tijd anders had ik nu een gemene wond op mijn schouder. Als ik aan wonden denk begint mijn knie weer ontzettend pijn te doen. Ik negeer het voor de zoveelste keer, wat overduidelijk niet verstandig is. Als ik het zwaard weer op me af zie komen graai ik blindelings naar een tak. Ik krijg er een te pakken en sla die tegen het zwaard aan. Net iets te laat, maar ik weet hem toch knock out te slaan. Door de adrenaline voel ik niet dat het zwaard een diepe wond in mij heeft achtergelaten. Als de adrenaline weg begint te zakken, word ik duizelig. 'Goed gedaan, ronde 3 gehaa-'. En dan word alles zwart.

________________________________________________________________________________

Hoihoi, weer een nieuw hoofdstukje wat vinden jullie (wie dit ook überhaupt leest, THANKS!) hiervan? Laat ff weten vind ik leuk. Nou tot snel!!