Şehreküstü | Tamamlandı

11.Bölüm

Ne yapıyoruz? Yorum yapmayı unutmuyoruzz💓
Hepinizi öptüüüm.

İyi Okumalar💓

Kartalın dükkana geldiği günün üzerinden 3 gün geçmişti. O gün neredeyse 1 saat oturmuş, babam ile sohbet etmişlerdi. Dükkana yeni geldiğim için bir yere de gidememiştim. Oturup onları dinlemiştim.

O günden sonra da bir daha görmemiştim Kartal'ı. Ne mahallede ne de çarşıda.

Ki bu benim için iyi bir şeydi. Sevsemde, özlesemde görmek daha çok canımı yaktığı için görmemek çok daha iyiydi. Ayrıca görsemde birbirimizin boynuna atlamıyorduk. Ya kavga ediyorduk ya da kavga ediyorduk.

Kartal'ı çok uzun zaman görmemiş olabilirim. Belki de bir iki gün görmesem bile özlüyor olabilirim. Ama öyle görmektense hiç görmemek benim için daha iyiydi.

Ayrıca ben onu görmemeye alışmıtşım. Sonuçta 5 yıl hiç görmemiştim. Görememiştim.

Boş duvara bakarken çalan alarm ile doğruldum. Bu gün biraz erken uyanmıştım, tekrarda uyuyamamıştım.

Alarmı kapattıktan sonra odadan çıktım. Benimle birlikte aynı anda babamda çıkmıştı.

"Günaydın kızım." Dedi.

"Günaydın baba."

"İyi misin sen?" Diyerek yanıma geldi.

"İyiyim. Neden sordun ki?"

"Yüzün çok solgun geldi gözüme. Hasta falan değilsin değil mi?" Diye sordu.

"Yani öyle bir yorgunluk var üzerimde ama iyiyim."

"Gelme bu gün sen dükkana."

"Yok baba o kadar değil." Dedim hemen.

Biraz yorgun gibi hissediyordum o kadar. Dükkana gitmeyecek kadar kötü değildim.

"Gelme gelme." Dedi. "Ben şimdi sana bir çorba yapayım."

Babam beni umursamadan merdivenlere yönelince bende peşinden gittim. "Baba gerek yok."

Babam cevap vermedi.

"Baba hasta değilim ki? Ne çorbası boşver."

"Kızım işte hasta olmadan iç ki bir anlamı olsun." Dedi mutfağa girip.

"Tamam ben hallederim sen uğraşma." Deyince durdu ve bana döndü. "Gökçen!"

"Tamam." Diyerek ellerim havaya kaldırdım. "Tamam bir şey deniyorum."

"Aferin. Hadi git yat biraz daha, ben seslenirim."

"Peki."

Mutfaktan çıkıp tekrardan odama geldim. Kendimi yatağa atıp tavanı izlemeye başladım.