İnsanlar sizinle tanışırken kendilerini en mükemmel şekilde tanıtırlar. Müzikten, hayvanlardan, spordan, iyilik yapmaktan, sahilde yürüyüş yapmaktan ve daha nice güzel şeyden söz ederler. Zamanla içlerindeki pisliği dışarı vurduklarını görürsünüz çünkü başta çizdikleri profil sadece ütopik bir karakterden ibarettir. Birlikte gülersiniz, yakınlaşırsınız, en sevdiğiniz yemeklerden bahsedersiniz, kaçamak bakışlarınızı yakalarsınız, mutlu hissedersiniz...
Başta tahammülünüz fazladır. Ufak tartışmaları büyütseniz bile barışmak için adımlar atarsınız çünkü merak duygusu sizi ele geçirmiştir. Yeni bir insanın hayatı, duyguları, dudakları, vücudu... Zamanla bunları öğrenirsiniz ve artık merak edeceğiniz bir şey kalmaz. Dolayısıyla tahammül etmenize de gerek kalmaz. Alacağınızı almışsınızdır: maddi, manevi... İşin kötü tarafı ne biliyor musunuz? Karşınızdaki insanın değişmeye başladığını gördüğünüz o an ! Sizinle gülen o değilmiş gibi, sarıldığınız o değilmiş gibi, içinizdekileri bilen o değilmiş gibi. Artık sadece bir duvardan ibaret olduğunu, size karşı acımasız olduğunu, siz ağlarken bırakıp gidebildiğini görürsünüz. O an içinizde bir şeyler kırılır, kemik mi? İnsanlar çok acımasız, güvenilmez, bencil. Yeni insanlara, kendini yeniden anlatmaya, yeni birini tanımaya gücünüz var mı sahi? Belki mükemmel biri çıkar karşınıza ! Ya da gidenlerin diyetini gelenlere mi ödeteceksiniz? Bu acımasızlık, haksızlık...
Yine de sevmeyelim mi, denemeyelim mi? Bana kalırsa; aşık olsak çok güzel olur ! Ben biraz anlatayım başıma gelenleri. Yeniden sevip sevmeyeceğimize sonra karar verelim.
2012
Liseye başlayalı iki yıl olmuştu. Aileme üç saatlik mesafede Aydın'ın bir ilçesinde okuyordum. İlkokul arkadaşım Ömer'i sürekli özlüyordum bu yüzden sık sık telefonlaşıyorduk. Bir gün yine uzun uzun konuşurken telefon bir anda başkasının eline geçti. ''A alo? Ben Yusuf, Ömer lavaboya gitti de telefonu elime tutuşturup.'' Nasıl naif bir sesti... Pamuk gibi olmuştum, başıma açacağı işlerden habersiz.
