villain ㄲ MINSUNG

i've got you brother *H-1

Bölüm sonu şarkısı (media):
kodaline - brother

•••

Yıl: 2010

Hyunjin, gözlerini açtı diğer günlerden farklı olacağını bilmediği bu sabaha. Daha şimdiden günün ağırlığını vücudunun üstünde hissetse de çalar saati, onun uyanması gerektiğini bağırırken nefes vererek doğruldu dağınık ve karmaşık saçlarıyla. Gözleri henüz şişliğinden dolayı açılmayı başaramamışken minik kol pencerenin pervazındaki saate uzandı, bulana kadar birkaç kez kolunu boşa yollamış olsa da sonunda çalar saati bulup onu susturacak darbeyi indirdi. Boş olan eliyle gözlerinden birini ovarken yakaladığı saati kendine çekip saate baktı. İstediği saatte uyanabilmişti. Saati eski yerine bırakıp üstündeki pikeden kurtuldu. Yüksek yatağından zıplayarak atladı aşağıya. Ufak ve hızlı adımlarla babasının gitmeden önce onun için hazırladığı tahtadaki yazılara koşup okudu.

"Ben, Hwang Hyunjin." Sağ elini kaldırıp boşluğa döndü. "Bugün iyi bir çocuk olacağıma ve toplum için uğraşacağıma söz veriyorum." Elini indirip odasının kapısına koştu.

Banyoya gidip yüzünü yıkamalı ve anaokula gitme hazırlıklarına başlamalıydı. Odasından çıktığında annesinin koltukta uyuyan bedenini gördü. Dün gece yine geç saatlere kadar içmiş olan kadının yattığı koltuğun etrafı boş içki şişeleriyle doluydu. Birkaç eşya olan bu evde şişeler fazlasıyla yer kaplıyor, göze batıyordu. Annesinin yanına gitmeyi düşündüğünde kadının hareketlenişini gördü, dün gece geç yattığı için ona biraz daha yatma izni verdi. Babasının ölümünden sonra annesi iyice çökmüştü. Hyunjin, bunu anlayabilirdi.

Ses çıkarmamaya özen göstererek seke seke banyoya girdi, kapıyı kapattı, tuvaletini giderdi, ellerini yıkadı, dişlerini fırçaladı, yüzünü yıkadı, işleri bittiğinde küçük çocuk oradan çıkıp odasına ilerledi. Her adımı, bir rakunun adımları kadar sessiz; bir çita kadar çevik ve hızlıydı. Odasına girdiğinde ses çıkarmamaya özen göstererek kapıyı kapattı. Bu eski evin kapıları onun planına uymadan ses çıkarıyor olsa da annesi uyanmıyordu.

Hyunjin, bezden olan dolabının önünde durdu. Daha önceden açılmış olan dolabın fermuarını biraz daha indirip içerisindeki kıyafet yığınına baktı. İçerisindekileri temiz ve kirli olarak ayırdı. Temizleri ayağıyla uzağa ittikten sonra odanın köşesindeki beyaz sepeti almak için koştu. Neredeyse onun yarısı kadar olan sepeti kendine çekip kirli kıyafetleri içine doldurdu. İçerisinde annesinin de kıyafetlerinin olduğu sepet dolduğunda onu itti. Tek bir dolaba sahip oldukları için bir sepet onlar için yeterli oluyordu.

Temiz kıyafetlerini arasından uyumlu olduğunu düşündüklerini ayırıp diğerlerini tekrar dolaba attı. Yatağının yanındaki ütüyü alıp prize taktı. Kıyafetlerini ütüledi. Küçük çocuk, ütüyü fişten çektikten sonra soğuması için onu ve kıyafetlerini ayrı yerlere bıraktı. Odayı son kez kontrol etti. Yatağını topladı. Çantasını hazırladı ve odadan çıktı. Şimdi kahvaltı etmesi gerekiyordu.

Hyunjin, ses çıkarmadan mutfağa ulaşmayı başarabilmişti. Minik merdivenini ses çıkarmamaya özen göstererek peşinde gezdiriyordu. Buzdolabını açıp önüne koydu. Sürekli o ilgilense de bu işle, yumurtaları mutlaka en üst raflarda oluyordu. Tek tek iki yumurtayı indirdi. Yumurtaları sete bıraktıktan sonra merdivenini itip dolabın kapısını kapattı.

Sonrasında kahvaltısını ve okulda yiyeceği yemeklerini hazırladı, Hyunjin. Sandviçlerini beslenme çantasına yerleştirdikten sonra onu bıraktı, kahvaltısını etti. Hızlıca. Yemeğini bitirdikten sonra annesi için bir kahvaltı hazırladı. Tepsiye tabağı ve bir su bardağını yerleştirdi. Annesinin ilacı da salondaki sehpanın üzendeydi. Annesi sürekli içtiği için her sabah bir akşamdan kalma hapı içerdi. Hyunjin; ilacı bilmezdi, tek bildiği annesinin daha sakin olabilmesi için bu ilaca ihtiyacı olduğuydu.