Koude oorlog of stille wrede?

Hoofdstuk 2: de vernedering geheten school

Maandagochtend tikte Karl haar op haar schouder zodra ze de school binnenstapte. "Hou je praatjes maar voor je!", zei hij en grinnikend rende hij weg. Ruby's schelle lach bereikte haar oren en ze kromp ineen en liet zich tegen het hek zakken. Agave kwam even later naast haar zitten. "Kan je dat gezicht niet snel omruilen voor een aangenamer gezicht? Pas op, als de klok twaalf slagen slaat, zit je voor altijd met dat chagrijnige gezicht opgescheept.", zei ze plagend. Snel veegde Sophia haar tranen af haar wangen met de rug van haar hand en stond recht. "Niks aan de hand hoor Agave."zei ze snel. Toen ging de bel. "Tot straks", zei Agave en ze haastte zich naar haar klas. Sophia deed rustiger aan, maar ook zij ging naar haar rij. Yonas stootte haar aan. "En, had je een tof weekend?", vroeg hij. Sophia maakte een teken met haar hoofd dat zowel nee als ja kon betekenen.

Yonas zuchtte. Het speet hem zo, wat er het voorgaande jaar was gebeurd. Sophia had het mede opgegeven door hem. Hij kon het niet meer goedmaken. Waarom komt schuldgevoel altijd te laat? Ze leed zo veel, en hij deed niets om het te voorkomen. Het schuldgevoel bekroop hem, maar een duw van Ruby haalde hem ruw uit zijn overpeinzingen. "We gaan naar binnen, Yonas", zei ze en ze schudde haar paardenstaart naar achter. Hij begreep niet dat hij ooit om Ruby had gegeven. Ze was al even erg als Shari, Karl, Inaya, en... hij was even erg geweest. Verslagen door het besef wandelde hij naar binnen. Hij zat achter Ruby en Shari. Vroeger was het perfect om hun prachtige haren te bewonderen, nu kon hij ze vol haat aanstaren. Als blikken konden doden...

Victor kijkt ongerust naar z'n vriend. Hij maakt zich onderhand zorgen over Yonas. Hij is vaak aan het dromen. Victor en Agave hebben al vaak gesproken over de situatie tussen hun vrienden. Ze zijn, wat ook wel normaal is, vaak heel gespannen als ze bij elkaar zijn. Hij is niet te blind om te zien hoe Sophia van binnenuit kapot gaat, ook al draagt hij dan een bril. Maar ook Yonas wordt verteerd door pijn en schuldgevoel. Het valt heel erg op dat hij vroeger altijd enthousiast sprak over Ruby, en haar nu duidelijk haat. Sophia is niet meer zo spraakzaam, vaak zit ze ineengedoken tijdens de pauze, haar gedachten in een andere wereld, waar ze kon zijn wie ze wilde zijn.

"Victor, help je me om dit te vertalen?", vroeg Zoe, maar toen ze zijn gezicht zag deinsde ze achteruit. "Sorry", zei hij . "Deze tekst gaat over hun verhouding met Griekenland." Zoe keek hem vragend aan. "Kijk, de Romeinen waren niet dol op de Grieken, maar bewonderden hun wetenschap en cultuur. De Grieken vonden de Romeinen niet zo ver gevorderd als hen maar bewonderden dn were hun militaire succes. Snap je? In deze tekst worden de Grieken beschreven door de Romeinen." Zoe knikte kort en boog zich terug over haar schrift. "Wat staat hier? Wat zijn stadstaten en consuls? Ik begrijp er echt niks van." zei Zoe even later. "Kijk, het gaat over politiek", zei Victor snel, want de leerkracht Latijn keek hem dreigend aan. Hij keek naar Sophia, die verwoed aan het vertalen was. Ze zat al aan de voorlaatste zin. Yonas zat ook naar haar te kijken, en hun ogen kruisten elkaar even.

Yonas begon te blozen en richtte z'n blik op de leerkracht die nu vlak voor Ruby en Shari stond. "Wij doen hier niet aan briefjes. Inleveren, nu meteen", zei ze. Toen de meisjes hun briefje gaven las ze het snel door en keek toen even naar Sophia. Yonas dacht dat hij de enige was die het had gezien. Wanneer de leerkracht het briefje kwaad verfrommelde zag hij dat ze medelijdend naar Sophia keek.

Sophia zat aan de voorlaatste zin, wanneer de leerkracht zich naast Ruby en Shari zette en hun briefje in beslag nam. Bijna onopmerkzaam keek de leerkracht haar aan. Wat was het, medelijden, verdriet? Ook toen de leerkracht het briefje weggooide keek ze weer naar haar met diezelfde trieste blik. Aha, het briefje ging over haar. Alle roddels gingen over haar. Wat zou het nu weer zijn? Weer rolden er tranen over haar wangen, en snel bukte ze zich over haar schrift. "We gaan de tekst verbeteren", kondigde de leerkracht toen aan. "Wie kan me vertellen waar de tekst over gaat, en wat de hoofdgedachte is."

"Ja, Victor", duidde ze hem aan. "Het gaat over de Grieken, als ik me niet vergis. Een Romein vertelt over de Grieken.", zei hij. Ondertussen waren Shari en Ruby weer een koffieklets aan het houden. "Shari, kan jij me vertellen wie het onderwerp is?", zei mevrouw Decockre. Shari bloosde tot in haar haarwortels. Toch wist ze te antwoorden. "Ik denk dat het gaat over Romeinen.", antwoordde ze met een spottend lachje en ze draaide zich uitdagend naar Sophia om en stak haar tong uit waarna de helft van de klas in een spontane lach schoot.

Yonas wist dat hij vroeger mee zou hebben gelachen en schaamde zich ervoor. Toen hij een blik op Sophia wierp zag hij dat ze weer ineengekrompen was. Misschien kon hij nu helpen. Terwijl de helft van de klas nog steeds aan het lachen was maande hij ze tot stilte. "Shari, als je even goed grappen kon maken als je toetsen, dan had ik geen bezwaar. Maar ik raad je aan om toch maar op te letten want ik denk niet dat je het op de prijs zou stellen om deze tekst volgend jaar opnieuw zal moeten lezen. Kom aan, een beetje respect voor onze leerkracht en onze medeleerlingen.", zei hij. Verbeeldde hij het zich nu of wierp Sophia hem een dankbare glimlach toe?

Victor onderdrukt het om in een schaterlach uit te barsten. Niet om die trut van een Shari, maar om Yonas. Hij was zo trots op hem. Hij was ook net van plan om in te grijpen, maar hij begreep dat Yonas af te rekenen had met wie hij vroeger was geweest.

Toen de klas een beetje bedaard was nam mevrouw Decockre terug het woord. "Oké, kan iemand me nu vertellen wat de hoofdgedachte is?", vroeg ze en ze wierp Shari een kwade blik toe, waarbij Shari achteloos haar schouders ophaalde. Niemand durfde z'n hand op te steken. Sommigen waren te druk bezig met hun lach in te houden, anderen wilden Shari niet als vijand hebben. Victor hoopte dat Sophia uit haar droomwereld zou komen, want ze was al zo'n vijf dagen muisstil in de klas.

Sophia voelde zich zo klein. Heel de klas had haar uitgelachen, maar ze rekenden wel op haar om de moeilijkste vragen te beantwoorden. Ze voelde zich zo kwaad en toch zo triest. Niemand weet wat er onder het zwakke nerdie kind schuilt. Haar blik gleed over de klas. Toen zag ze Victor bemoedigend naar haar knikken. Ook Yonas gaf haar moed met zijn ogen. Er speelde een glimlach rond z'n lippen. Toen stak ze zelfverzekerd haar hand op. "Ja Sophia?", vroeg mevrouw Decockre. "De hoofdgedachte is dat volgens de Romeinen de Grieken niet zo ver stonden militair, maar toch keken de Romeinen op naar hun op vlak van cultuur. De Grieken waren begonnen met de Olympische Goden en ze zijn gestart met filosofie. Ze stonden de Romeinen ook voorop met wetenschap. De Romeinen namen heel veel van hun cultuur gewoon over van de Grieken.", antwoordde ze. Mevrouw Decockre knikte blij.

Victor zag hoe het leek hoe er gewoon een olifant op haar schouder had gezeten en dat Sophia nu verlost was van de last. Maar als Yonas dacht dat het hem ontgaan was hoe hij Sophia had aangekeken en naar haar had gelachen... Yonas was vastbesloten om zo'n schuld goed te maken. Victor kon hem alleen maar supporteren.