Δαντέλα και Πορφύρα

Η Προετοιμασία του Νυφικού

Ένα ζεστό πρωινό είχε ήδη πάρει την θέση μιας ήρεμης και δροσερής νύχτας.

Στο πάνω μαχαλά της Σμύρνης, σε ένα από τα πολλά αρχοντικά που μόλις πρόλαβε να το φωτησει ο ήλιος μέσα από της ανοιχτόχρωμες κουρτίνες του σαλονιού, το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ελαφρά βήματα της Λευκιώς αφού δεν σταμάτησε να περπατάει πάνω, κάτω στον διάδρομο από το άγχος της.

-Σταμάτα βρε κορίτσι μου, θα ανοίξεις αυλάκι σε λίγο στο πάτωμα.
Άκουσε την φωνή της γιαγιάς της να καταφτάνει στα αφτιά της από την σκάλα.

-Σ..συγνώμη δεν το κατάλαβα
Την απάντησε αλλά δεν φαινόταν να σταματάει.

Η "Κυρά" όπως την φώναζαν όλοι στο Μαχαλά ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό που αγχώνει την εγγονή της.

Η Προετοιμασία του Νυφικού

Εξάλλου ήταν και η ίδια κάποτε νέα και οπως όλες τις κοπέλες περίμενε ανυπόμονα να φορέσει το νυφικό που ονειρευόταν καθώς και να παντρευτεί το παλικάρι που αγαπάει.

Χαμογέλασε στον εαυτό της βλέποντας την εγγονή της καθώς κατέβαινε την σκάλα βαστώντας την ξύλινη κουπαστή.
Οταν την πλησιασε δεν έχασε ευκαιρία να την βάλει στην αγκαλιά της.

-Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι για εσένα
Της είπε και την χαϊδεψε στα σπαστά κάστανα μαλλιά της για να μπορέσει να την ηρεμήσει.

-Συγνώμη..
Είπε η Λευκιώ και συνάντησε το γαλανό βλέμμα της με αυτό της γιαγιάς της.

-Ομορφιά μου, μην ζητάς συγνώμη είναι απόλυτα φυσιολογικό..

Πριν προλάβει να πει κάτι παραπάνω άνοιξε η πόρτα και επιτέλους η Λευκιώ είδε αυτό που περίμενε όσο τίποτα, την μητέρα και την θεία της να κρατάνε στα χέρια τους τα υφάσματα που είχαν αγοράσει από την Προύσα.

-Επιτέλους..
Είπε αφήνοντας μια ανάσα ανακούφισης και τα άρπαξε μέσα από τα χέρια τους κατευθυνόμενη προς το Καθιστικό.

Οι τρεις γυναίκες γέλασαν με την αντίδραση της νέας και χωρίς να μπορούν να κάνουν αλλιώς την ακολούθησαν.

Η Λευκιω ήταν καθισμένη με τα υφάσματα στην αγκαλιά της, προσπαθούσε να βρει αυτό που θα την έκανε να πει "αυτό είναι και κανένα άλλο".

-Κοριτσάκι μου όλα θα γίνουν, θα βρεις αυτό που σου αρέσει..

Η Λευκιώ όμως όσο μιλούσε η μητέρα της έχασε τα λόγια της.
Ένα υπέροχο άσπρο ύφασμα με Δαντέλα της έκανε να τα χάσει.

Η θεία και η γιαγιά χαμογέλασαν βλεποντας την χαρά της νέας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Οστόσο η μητέρα της συνέχιζε να μιλάει και μόνο όταν σηκώθηκε η Λευκιω με ένα χαμόγελο ως τα αφτιά σταμάτησε.

-Α..αυτό είναι, θα γίνει ένα υπέροχο μακρύ, απλό αλλά ταυτόχρονα πανέμορφο νυφικό!
Ειπε γεματη ενθουσιασμό γυρνώντας γύρω από τον εαυτό της και τύλιξε το ύφασμα γύρω της κερδίζοντας το γέλιο των γυναικών που βρίσκονταν στον χώρο.

Καλησπέρα σε όλους,
Όπως υποσχέθηκα το πρώτο κεφάλαιο είναι ήδη εδώ!
Δεν νομίζω να σας έκανα να περιμένετε πολύ;

Από την λίστα πλέον μπορούμε να πούμε πως το ύφασμα για το νυφικό έχει βρεθεί, μένει να δούμε τι θα γίνει στην συνέχεια..

Περιμένω τα σχόλιά σας, αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι κι αν το θέλετε ακολουθήστε με γιατί με βοηθάει.