LABYRINTH ACADEMY (2022 REVISED VERSION)

CHAPTER TWO

CHAPTER TWO:

It's been a month simula ng nakulong ako. Kumalat ang balita sa school. Maraming natuwa dahil umalis na ako. Hindi ko kasi maintindihan kung bakit people are easily got threatened over me. People find me intimidating dahil na rin siguro sa facial reaction at sa confidence na meron ako. Hindi ko na din 'yon problema pa alangan namang i-adjust ko 'yung sarili ko just to make them comfortable. That's beyond my boundaries so hell no.

I'll be gone for a while, but that bitch Zia? Babalikan ko siya. Just wait and see.

"You seem pretty excited." Tumigil ako sa pag scroll sa facebook, "You didn't mean what you've said, right kuya?"

Automatic na tumaas ang kilay ko nang marinig kong sambitin iyon ni Kuya Uno. "Ako ba excited o baka ikaw?"

Medyo naiinis na ako dahil napaka insensitive ni kuya Uno. "Don't be surprise kung makulong ako for good next time. That would be fun, don't you think?" I rolled my eyes heavenwards and continued scrolling.

"Siguro people will became happier kung mawawala na lang ako. Like these comments oh, they are asking me to kill myself, tumalon ako sa riles ng tren, mag overdosed at kung anu-ano pa." natawa si kuya sa sinabi ko.

"Sabi mo nga, matagal mamatay ang masasamang damo," then he winked at me. "As long as you know yourself bakit mo sila papakinggan? 5% lang ng buhay mo ang alam nila, the rest wala na. So cheer up, Princess don't let that crown slip. Huwag mong pakinggan ang opinion nila, sa akin ka lang makinig." Pag ku-comfort ni kuya uno sa akin.

"Sabagay," I turned off my phone.

"Better yet, huwag mo na munang I check ang social medias mo dahil puro toxic lang ang makikita mo." I took a deep breathe, tumingin ako sa labas ng bintana. Simula yata ng nilabas ako sa mundong ito wala na akong ginawa kung hindi maging manhid at immune sa judgement ng tao sa paligid ko.

"The world maybe cruel for most of us. But what matter is how we response and act toward the situation." Mabuti na lang nandito si kuya Uno.

"Mag simula ka ulit. Walang may alam kung sino at ano ka. Try to find yourself sa bagong environment na pupuntahan mo." Natawa na lang ako sa mga sumunod na sinabi ni kuya Uno.

"Turn left kuya, iyon ang sabi sa waze.." utos ni kuya sa driver.

Bumalik ako sa reyalidad nang makita kong papasok kami sa liblib na eskinita. Para kaming papasok sa isang abandonadong dimensyon. It's pretty gloomy that day. Pakiramdam ko tuloy may lalabas na aswang at kung mga anu-anong elemento. The ambiance is super creepy din.

"Siryoso ba kuya Uno?" Tumingin ulit ako sa labas, para bang kahit saan ako lumingon walang tao. Pero pakiramdam ko may nag mamanman sa amin. Parang may biglang lalabas tapos babarilin kami.

"Relax, Twaylem.." pag papakalma sa akin ni Kuya Uno. "Pasok po tayo kuya diyan sa malaking gate kuya," kuya Uno added. Halos wala akong taong nakikita.

Lumusot kami sa isang private property. Paranpa rin akong nasa abandonadong forest. Twilight Saga feels. Wala lang fog. Nababalot ng mahogany trees ang forest at kung anu-ano pang puno ang nandoon. You can hear crickets and birds too.

"Papunta ba tayong impyerno?" natawa si Kuya Uno sa sinabi ko. "No honey, ihahatid lang kita sa new school mo."

Hindi ko maintindihan at pakiramdam ko hindi school ang pupuntahan ko.

Nang marating namin ang dulo ng mga mahogany trees,

"Malapit na po tayo," literal na liwanag sa dilim ang peg ng school na ito. I was dumbfounded.