my youth // ren.min

1 | my youth

nct dream - my youth

"Dememiş miydim birkaç günlük işi var diye? Bakın ne de güzel oldu! Tertemiz."

"Anladık onu, sabahtan beri söylüyorsun." 

Kahvaltılarını, temizlemeyi bitirdikleri bahçedeki çardakta yapıyorlardı ve Renjun'un babasının bunu dile getirmekten hoşlandığı oldukça açıktı. Temizliğin çoğunu kendisinin yaptığını iddia ederek eşinin ve Renjun'un da bunu dile getirmesini istiyordu ama ikisinin de pas verdiği söylenemezdi. Annesi arada sırada karşılık verse de onların dışında Renjun hâlâ uyku sersemi olduğundan, ayrıca çok da umursamadığından sessizdi.

Gelmelerinin üzerinden üç gün geçmişti. Hava asıl evlerinin olduğu yer kadar bunaltıcı değildi ve etraf da gürültüden uzaktı, alıştığı hayattan çok daha farklı bir yaşam vardı burada. İlk günkü uzun oğlan faciasından sonra dışarı adımını atmamış olsa bile bunu rahatça söyleyebilirdi. Sabahın köründe çalışmaya başlayan ve evlerinin dört bir yanında bulunan inşaatlar yoktu, onu en olmayacak saatlerde uyandırmıyorlardı. Hava çok daha nemliydi, ama biraz daha az kirli olduğunu rahatça söyleyebilirdi. Sokaklar akşam saatlerine yakın kalabalıklaşıyordu, bir insan seli yoktu elbette fakat gün boyunca güneşten kaçındıkları için insanların bulunmadığı sokaklar güneş batmaya başlayınca farklı farklı kişilerle doluyordu, sadece geçip gitseler de. Kimisi tren istasyonundan, kimisi ileride kalan serin bahçelerden dönerken geçiyorlardı. Ve Renjun'un gözlemlediği kadarıyla çok da fazla akranı vardı burada. Onun yaşlarındaki kalabalık kızlı erkekli gruplar özellikle hava karardığında yüksek sesli kahkahalarını ve konuşmalarını sokaklara sala sala geçip gidiyorlardı. Renjun ise odasının penceresinden onları yakaladığında içlerinden bazılarını aslında tanıyıp tanımadığını merak etmekle yetiniyordu.

"Genji! Tao! Kimleri görüyorum buralarda?" Neşeli ve heyecanlı bir kadın sesi bahçeyi doldurmakla birlikte dikkatini çekince Renjun başını kaldırmış ve bahçeye giren kadını fark etmişti. Annesi ve babasının hızla ayaklanıp kadına yaklaşması da gecikmemişti.

"Ah, canım!" Annesi hızla kadına sarılırken ve onlar kendi aralarında selamlaşırlarken Renjun çubuklarını tabağına bırakmış ve iyice onların olduğu tarafa dönmüştü. Babasıyla da selamlaştıktan sonra davet üzerine masaya oturmuştu ve annesi koşturarak mutfağa gidip bir fincan çay getirerek önüne bırakmıştı. 

"Jisung geçen gün söylediğinde şaşırdım kaldım ama yerleşiyorsunuzdur diye hemen çat kapı da gelmek istemedim." Yüzünden düşmeyen gülümsemeyle birlikte geçen gün sokakta konuştuğu oğlanın, benzerliklerini göz önünde bulundurarak, annesi olduğunu düşündüğü kadına vermişti ilgisini. Annesi ve babası kibarca teşekkür ederken kadın çayından bir yudum almıştı. "Nasılsınız? Yıllar oldu! Sizi görmeyi hiç beklemezdim."

"Biz iyiyiz, Sooyoung. Bir değişiklik yapalım dedik bu yaz, bayağıdır gelmemiştik dediğin gibi. Sen nasılsın, neler yapıyorsun?" Babasının da samimi bir şekilde konuşmasına bakılırsa Sooyoung denen bu kadın ve ailesiyle eskiden sıkı dostlar olduklarını düşünmüştü. Çubuklarını tekrardan kavrayıp yemeğine dönerken bir yandan da dinlemeye devam ediyordu.

"Bıraktığınız gibi, çok değişen bir şey yok." Kadın hafifçe güldü. "İyiyiz, neyse ki. Çok can sıkan şeyler yok." Çayından bir yudum daha alırken bakışları Renjun'a dönmüştü. Annesi bunu fark edince gergince gülmeye başlarken bir elini Renjun'un omzuna yerleştirmişti.

"Oğlumuz Renjun'u hatırlarsın Sooyoung." Renjun çubuklarını tekrardan tabağına bırakırken bakışlarını ona bakan kadından çevirmişti fakat ortamdaki ani sessizlik bakmasına gerek olmadığını vurguluyordu. Gergince ensesini kaşıyıp kabalık yapmamak adına tekrardan kadına döndü. Fincanı elindeydi ve yüzündeki ifade donmuş gibiydi fakat Renjun'un ona dönmesiyle boğazını temizleyerek yapmacık bir gülüş sergiledi. Renjun ise kaşlarını çatmamak için kendisini zor tutmuştu.