VAMPİRLERLE SAVAŞ

BÖLÜM 30 HAYALLER

İyi okumalar dilerim. Oy ve yorumlarınızı heyecanla bekliyorum. Satır aralarında görüşmek üzere...

~• 》Aslında insanı en çok acıtan şey ;hayal kırıklıkları değildir. Yaşanması mümkünken , yaşayamadığı mutluluklardır.
                         Dostoyevski《 •~

Vampirina hastaneye döndüğünde bunu İrem'e yapanların Drankula, Edwırd ,Vıctor ve bir vampirin yaptığını söyledi. Hepsi bitikti,yorgundu. Artık bir savaş'ın ortasında olduklarını biliyorlardı. Ve bu savaş'a Efe de dahil olmuştu.  "O güçlü yaratıklardan  nasıl korunmalıyız ? Beraberlik, gerçek sevgi boş bunlar... Başka birşey yapmalıyız. "diye düşünseler de hiçbir şey yapamıyorlardı.

    Güneş'in Anlatımıyla   

İki hafta sonra İrem gözlerini açmıştı. Ama maalesef normal odaya alınmamıştı . Doktorlar uzun süre yanında kalmamak ve onu yormamak  şartıyla İrem 'i görmemize izin veriyorlardı. Bugün sadece biz altımızla özel olarak görüşmek istemişti.

"İyi misin ,cano ?"diye sordu,Efe İreme. Her an İrem'e birşey olacak diye korkuyordu.
"İyi."
Ama sesi çok yorgun çıkıyordu.
"Bugün sizinle ayrı konuşmak istedim. "
"İyi ettin."
"Bana bunu yapan kimlerdi?"
"Vampirler. "dedi,Vampirina.
Vampirina'nın kolunu hafif sıkıp "Kız daha yeni toparlanıyor. Söylediğine baksana."dedim.
"Yalan mı ? Ha şimdi öğrenmiş,ha sonra ne fark eder ?"
"Anladım. Şu an kafam tam yerinde değil ama sizle konuşmak istediğim var. "
"Dinliyoruz,seni. "
"Ben belki de öleceğim. "
"İrem ,sakın ağzına ölüm kelimesi alma."dedi,Efe sertçe.
"Olamaz mı ? Bunu hiç birimiz bilemeyiz. Ölmeden sizinle konuşmak istiyorum."
"İrem,sen ölmeyeceksin."
dedim. En yakın arkadaşım gidemezdi.
"Eğer ölürsem sakın vazgeçmeyin. Ne olursa olsun vazgeçmeyin. Belki de biz bu şavaş'ı ölerek bitireceğiz.  Onlar kazandıklarını düşünecek ama aslında biz kazanacağız. Sonuna kadar pes etmeyerek , ölene dek vazgeçmeyerek... Siz kazanırsanız ben de kazanırım. Ben ölünce üzülmeyin, yıkılmayın. Aksine
birlik içinde olun,daha da güçlü durun. Çünkü siz yıkılırsanız,onların işi daha da kolaylaşacak. Ben hissediyorum,  öleceğim."

Son cümleyi söylerken gözünden bir yaş düştü,İrem'in. Efe de ağlıyordu,bizim ise gözlerimiz dolmuştu.  Hiç bu kadar Efe'yi güçsüz, İrem'i bitkin görmemiştim.

Efe'ye çok ağır geliyordu, koyuyordu , İrem'in kendi ağzıyla 'öleceğim ' demesi.
"Ben hepinizden pes etmemenizi istiyorum. Unutmayın, biz ayrılmayacağız. Gönüllerimiz hep birlikte olacak. Hepinizi çok seviyorum . Bana destek çıktınız, yanımda oldunuz...
Sakın bunu bir veda konuşması olarak algılamayın.  Biz hep birlikte olacağız,
çünkü."

Hepimiz sessizce göz yaşlarımızın akmasına izin veriyorduk.
"Sen ölmeyeceksin,  buna izin vermem."dedi,Efe.
"Ölümün önüne kim durabilir abi ?"
İrem bize dönerek konuştu.
"Beni abimle yanlız bırakırmısınız ? "
Dediğini yaptık. Onu Efe'yle birlikte bıraktık.
"Abim , böyle yapma. Ben,
yokken daha da güçlü ol derken yaptığına bak."
"İrem,neden böyle yapıyorsun? Neden öleceğine inanıyorsun ? Bak,eğer doktorlar kötüyse başka hastaneye de gidebiliriz. Sen yeter ki söyle."
"Doktorlarla alakası yok.  Hissediyorum, sadece. Zaten değişen birşey olmayacak ki,ben ölünce. Ben zaten ölüyüm,bu sefer sadece üstüme toprak atacaklar."
Efe göz yaşlarını silip öfkeyle konuştu.
"Değişen birşey olmayacak,
öyle mi ? Sen ölürsen ben seni artık görmeyeceğim, sesini duymayacağım,seninle konuşmayacağım. Sen artık nefes almayacaksın. Sen yok olacaksın..."
"Efe beni üzüyorsun. "
"Asıl sen beni üzüyorsun. Yaşayacağına inanmıyorsun. Ya daha demin pes etmeyin diyen sen ,şu an bana öleceğini söylüyor. Asıl ilk başta pes eden sen oldun."