Dramat poezja, opowiastki i historię z życia wzięte

Zniknięcie, przemyślenia

Kot. Nie wiem czemu ale kot jest najlepszym przyjacielem człowieka. Jest dość moralnie stymulujący, swój i można się z nim utożsamić. Nie wiem czy to wynika z faktu, że nie miałam zbyt wielu doświadczeń z innymi zwierzętami, czy po prostu mam rację.
Moja kotka bowiem, choć już martwa, była moją najlepszą przyjaciółką. Sądzę, że nie ma nic lepszego niż zasiąście z książką, kotem i herbatą jesienią, późnym wieczorem. Jednak jest też inny aspekt stymulacji mentalnej w relacji kot-czlowiek. Ponieważ, są momenty za, które jestem w stanie zabić. Gdy wracałam wielokrotnie płacząc to właśnie kot mnie witał, wkradał mi się na kolana i cicho pomrukiwał jakby rozumiejąc, że tego potrzebuję. Gdy tylko wydzielałam z siebie nieprzyjemny zapach, że względu na problemy żołądkowe, lub gdy zwyczajnie śmierdziałam bo nie byłam w stanie wstać z łóżka przez tydzień to była przy mnie. Nie ważne co robiłam czułam się przy niej specjalna. Codziennie wieczorem ze mną spała, miała w zwyczaju zawsze kłaść się na mnie lub obok mojej głowy by kontrolować mój oddech. Alarmowała mnie cichymi miałknięciami gdy miałam koszmar, lub źle się czułam we śnie. Lubiła też wychodzić ze mną na spacery. Niestety to nie ja wychodziłam z nią, a to ona mnie wyciągała. Byłyśmy w stanie zrobić tak wiele kilometrów. I jak tu za tą pięknością nie tęsknić gdy już jej nie ma? Żałuję, że nie robiłam jej wystarczająco zdjęć, lub wystarczająco o niej nie mówiłam. Zostałam sama jak palec gdy ona tak nagle znikła.