Samookaleczanie ✔

Pomoc

Odsetek nastolatków dokonujących samouszkodzeń w populacji ogólnej obejmuje około 11-39%. Znacznie częściej dokonywanie zamierzonych samookaleczeń jest stwierdzane u osób leczonych psychiatrycznie. Samookaleczenie nastolatków często współwystępuje z samobójstwami: prób samobójczych dokonuje 2/3 samookaleczających się nastolatków hospitalizowanych na oddziałach psychiatrycznych. Samouszkodzenia częściej zdarzają się u dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną, jeśli współwystępuje ona z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, zaburzeniami zmysłów (słuchu, wzroku), słabym rozwojem mowy, stereotypiami ruchowymi, zaburzeniami psychicznymi, a także w przebiegu niektórych zaburzeń genetycznych.

Aby móc skutecznie pomóc dziecku, dorosły musi najpierw zrozumieć istotę samookaleczeń: a więc z czego one wynikają i  czemu służą. Nie należy dziecka karać za dokonywanie samouszkodzeń ani przenosić cierpienia na siebie („Dlaczego mi to robisz? Zobacz, jak ja teraz cierpię!”). Nie krytykuj, nie moralizuj, nie strasz konsekwencjami. Zachowania autoagresywne u dzieci, mimo że są szkodliwe, są „po coś”. Jeśli chcemy realnie pomóc dziecku, musimy dać mu inny sposób do tego, aby mógł radzić sobie z emocjami, które regulował dotychczas poprzez zadawanie sobie bólu. W tym miejscu warto także wskazać czynniki ochronne, a więc te, o które należy zadbać, aby uchronić dziecko przed dokonywaniem samouszkodzeń. Są to: stabilne wzorce więzi, rodzina wielopokoleniowa i satysfakcjonująca sieć wsparcia społecznego, dobre funkcjonowanie szkolne, wystarczające zasoby finansowe rodziny, zaplecze kulturowe i religijne, dobre zagospodarowanie czasu wolnego, wsparcie instytucjonalne.