Sessiz.
Her şey sessiz.
"Felix?"
Nerde olduğumu çözemiyordum. Beyaz bir oda ve içinde hastanede olması gereken bazı eşyalar. Hastanedeydim. Hastane yatağında yatıyordum.
"Neler oldu Hyung?"
"Tanrım! Şükürler olsun gözünü açtın"
"Bana her şeyi anlat Chan Hyung"
"Ahh Felix, nerdeyse 2 yıl olacak"
"Ne iki yılı Hyung neler oluyor?"
"İki yıldır komadasın"
"Ne?"
...
"Kaza geçirdikten sonra komaya girdin küçük bebeğim"
"Ne kadar kötü bir kaza geçirdim Hyung?"
"Sen dansçısın Felix, bir gün yine bir grupla sahnedeydin, sahnede dans ederken göğüsüne..." Derin bir nefes çekip devam etti.
"Göğüsüne tavanda asılı ekranlardan biri düştü bebeğim" Sesi inanılmaz titriyordu ve gözleri dolmuştu. Benim karşımda ağlamak istemiyordu çünkü beni korkutacağından veya üzeceğinden korkuyordu.
"Hyung yaşıyorum ama"
"Evet Lix tanrıya şükür ki"
"O yüzden üzülmene gerek yok Chan Hyung"
"Sağ ol balım "
Balım kelimesiyle aklıma, rüya gibi gelen ama bir o kadar da gerçek olan 'komadayken' yaşadığım şeyler geldi.
"Hyung insanlar komadayken rüya gibi görüntüler görebilir mi?"
"Sanırım, neden ki?"
"Ben inanamayacağın rüyalar gördüm"
♧♧♧
mirror grubuyla sahnede dans eden danscı momo'nun basina gelenlerden uyarladim ballarim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Butterfly ✿jeonglix✿
Short Story"Selam" kendi evrenime yorgun ve titrek bir nefes çektim "Sevgili günlük" "Lütfen, lütfen... Jeongin'im" ~Benim iyi görünüşlü erkeğim için~ tw: rahatsız edebilecek olaylar, kan
