☠┆𝙷𝚊𝚛𝚛𝚢 𝙿𝚘𝚝𝚝𝚎𝚛 𝚟𝚎 𝚉𝚊𝚖𝚊𝚗 𝙺𝚊𝚟𝚛𝚊𝚖ı┆☠

『0.3』♡Neden Yaptın♡

Dikkat
Kendinden geçme ve
Sinir krizleri ve psikoloji
Bozucu şeyler içerir.

Voldemort göz devirdi ve ona 'çık dışarı' dediğinde kadın bir kelime dahi etmeden dışarı fırladı. Marvolo sadece gülerken ben ona tiksinti ile baktım. Veya bakmaya çalıştım. Tekrar kan çanağı kırmızı gözlerini zümrütlerime kitlediğinde sesle şekilde yutkundum.

"korkma sapık değilim." dediğine göz devirdim. O zaman neden bir kaç saattir beni yiyecek gibi bakıyorsun? "sapık değilim ama delirmeye yüz tuttuğum doğru." dedi iğrenç adam. Beni kaldırıp yataktan aşağıya fırlattığında beynim henüz ne olduğunu analiz edemeden crucio laneti bütün vücuduma acı salmıştı bile. Bir yandan ağlıyor diğer yandan direnmeye çalışıp ayağa kalkma gücünü kendimde arıyordum.

O kadar tükenmiştim ki her şeyi bırakıp kaçmak istiyordum. Her şeyden maruz kalan bedenim bana ihanet ettikçe dahada yıkılıyor ve kafamın içinde olan fırtınalara kendimi bırakmak zorunda kalıyordum. En sonunda adam durduğunda ona bir bakış atıp gözlerimi yumdum.

Yeni yeni açmayı başardığım göz kapaklarımın ağrısı yanı sıra iğrenç kokan bir yerde olduğumu burnuma dolan iksir kokularından  seçebilmiştim. Yüzümü buruşturup yattığım yerden doğruldum ve ne olduğunu sorgular gibi etrafa göz gezdirdim. Lanet Voldemort ve onun lanet adamı snape. Yerimden kalktım ve ıslak olan saçlarımı savurdum. Çok uzundular ama bu beni daha çekici yaptığı için kestirmiyordum.

"uyandığınıza sevinsem mi üzülsem mi bilemedim bay potter."

Göz devirdim ve etrafa bakmaya devam ettim. İlginç bir yerdi ve ben bu yerde hiçte huzurlu hissetmiyordum. Yanıma yanaşan snape'ye baktığımda bana bir iksir uzattığını gördüm. Tek kelime etmeden ikisiri kafama diktim. En fazla ölürdüm ve ölmek şuan başka birisi için bir sürü anlam ifade ederken benim için tek kurtuluş yoluydu. Karnımın ağrısı ile yere çömeldim, bu kadar ağrı bir bebeği öldürebilir veya bir insanın kolunu kırabilirdi ama ben böyle acılara alıştığım için sıkıntı etmedim. Şuan sadece karnıma bıçak sağlandığını hayal ettim ve acım azalmaya başlayınca yavaşça doğruldum.

"ihanet edeceğin kimin aklına gelirdi profesör?" dedim kısık ve kin dolu gözlerle ona bakarken. Adam iç çekti ve iksir yapmaya devam etti. Harry göz devirdi ve koltuğa oturup tamamen ağrısı geçen karnına bakıp iç çekti. Yerde bulunan yırtık kitaplardan bir tanesini alıp okumaya başladı.

"eee profesör, hayat biz yokken nasıl?" dedim gayet alaylı bir sesle. Adam yine iç çekip bana baktığında bense kahkahalara boğuldum. Sesimizi duymuş olacak ki yara izim sızladı, bense gülmemek için dudaklarımı morartırcasına ısırdım. "Lordumuz, odanıza gitmeniz konusunda sizi uyarıyor bay potter." vah vah, Voldemort kızmış anlaşılan. Tek kelime etmeden severus'a göz kırpıp kapıya yaklaştım. Bu sırada onun içini yiyip bitiren şeyler söyleme istediğine yenildim ve arkamı döndüm.

"Aşkı için kendini bu hale düşüren ezik birisisin. Aşk zayıflıktır. Her zaman yarı yolda bırakır ve senide herkese yaptığı gibi yarı yolda bıraktı severus."

Dedim ve arkamı dönüp iki kanatlı kapıyı büyük bir gürültüyle açıp kapattım. Odama doğru yürürken arkamdan gelen malfoy'u umursamadım ve odama girip ne olacağını beklemeye başladım.