Gurur Ve İntikam

~2~

Gökyüzü bile sesini duydu fakat insanlık onu duymadı.

~~

Mayıs 2020-Büyük karşılaşmadan 2 yıl önce

Kanına karışmış olan zehiri başkasına enjekte etmenin vaktiydi şimdi. Puslu bir gece de kendinden emin adımlarla ilerlerken aklındaki intikam fikriyle savaşıyordu. İntikam insanı hiç bilmediği yollara sürükleyebilirdi. Seneler önce yanından bile geçmediği o duygu şimdi içine esir olmuş durumdaydı. Yüzüne maskesini taktı ve lüks villanın en alt katında açık olan pencerenin üstünden atladı. Adımlarının zeminde tok bir ses çıkarmasına müsade etmeyerek parmak uçlarında yürüdü.

İçini kaplayan öfke ve intikam kırıntıları da tıpkı onun evin penceresinden girdiği gibi bir gece ansızın odasının penceresinden süzülmüştü. Aklına ve beynine giren tehlikeli düşünceler onu şeytani bir ruha dönüştürmüştü.

Şimdi olması gereken yerdeydi. Zihnindeki karmaşanın sebeplerinden birini temizlemenin vaktiydi. Odadan içeri girerken gece lambası sayesinde aydınlanan odanın dört bir yanına baktı. Alın teriyle değil de güçsüzün,yoksulun emekleriyle döşenmişti bu ev. Vicdanının kırık dökük aynasında kendine bakıyor muydu hiç? Bu düşünceler onun daha da intikam ile dolup taşmasına sağladı.

Başucunda belirdiği adam huzurlu uykularında kimbilir kaçıncı rüyasını görüyordu. Başkasının huzuruna gölge düşürdükten sonra huzur bulmak tam da öyle birine yaraşırdı. Bir anda uykusundan çekip çıkardı onu ve yakasına yapıştı. Adam ne olduğunu bile anlamadan irkildiginde bağırmaması için ağzını sıkı sıkı tutmuştu. Elindeki bıçağı yüzüne doğru yaklaştırıp konuştu.

"Ağzını açtığımda eğer bağırırsan seni öldürmekten bir an olsun çekinmem."

Adam kafasını olumlu anlamda salladığında ağzındaki eli gevşemiş ve geriye çekilmişti.

"Benden ne istiyorsun?" dediğinde adamın gözbebekleri içinde barındırdığı korkuyla beraber genişliyordu.

"Senden ne istiyor olabilirim?" diye sordu.

"Para,"dedi adam hiç düşünmeden.

"İstediğin kadar para alabilirsin yeter ki beni bırak."

O sırada Efkân'ın boğuk kahkahası odada yankılandı. Sesin de hem acı hem alay vardı.

"Herkesi kendin gibi sanıyorsun değil mi? Sen kirli paran uğruna kimbilir kaç insanın gururunu ayaklar altına aldın. Bunlardan biri de benim babamdı. Ah zavallı babam senin gibi pislik adamların yanında hayat mücadelesi verirken hayatı ellerinden kayıp gitti. "

Adam korku barındıran sesiyle ona cevap verdi.

"Babanın kim olduğunu bilmiyorum fakat eminim ki bir yanlış anlaşılma olmuştur."

Efkân elindeki keskin bıçağı saklarken ona korkutucu gözlerle bakıyordu.

"İnsan gururunu çiğneyip geçtiği birini nasıl hatırlamaz?"

Adam ona yalvaran gözlerle bakmaya başladı. Daha sonrada bu yalvarışı cümlelerine döktü.

"Yalvarırım beni bırak, lütfen sana yalvarıyorum."