Gurur Ve İntikam

~4~

~2020~Büyük karşılaşmadan 2 yıl önce

Efkân Ahenk'in şirketinde yaklaşık 2 aydır çalışıyordu. Mülakatın hemen ardından çağrılmış ve işe girişi onaylanmıştı. Onun yerinde bir başkası olsa buna deliler gibi sevinebilirdi fakat o yalnızca planının ilk aşamasını başarıyla tamamlamış oluşunu önemsiyordu. Zekâsı ve tüm karizmasıyla şirkette kendisine gıptayla bakan tehlikeli düşmanlar bile edinmişti. Bu süreçte Ahenkle yakın olabilmek adına elinden ne geliyorsa yaptı. Onunla öğle yemeklerini beraber yerken aynı zamanda çıkış saatinde de onunla vakit geçiriyordu. Ahenk onun için ikna etmesi zor olan biri değildi. Efkân'ın ağzının içine bakıyor ve onun her dediğini yerine getirmeyi kendisine vazife biliyordu.

Efkân Ahengi evine bırakmak üzere arabayı kapının önüne park ettiğinde buz gibi olan gözlerini ona çevirmedi. Bir süre dikiz aynasında kendi gözlerine bakıp içindeki samimiyetsizliği yok etmeye çaba sarf etti. Gözlerinin içine bıraktığı ışıltılıyla birlikte Ahenke doğru yöneldi.

"Seninle vakit geçirmekten hoşlanıyorum."

Söylediği her sözle birlikte Ahenk'in kalbinin ritmini hızlandırdığının farkındaydı ve bunu bilerek yapıyordu. Ahenk utangaç bir gülümseme ile yavaşca yutkundu.

"Evime gelmek ister misin? Yani böyle sorunca biraz garip oldu ama biraz oturmak için. Kahve de içebiliriz istersen."

"Şarabı tercih ederim," dediğinde Efkân'ın gözlerinden sıçrayan bir volkanik ateş vardı. Belki de bu yalnızca Ahenk'in görmek istediği şeydi.

"Aa olur tabi sana ayrıcalıklı olarak şarap rafımdan en güzelini seçebilirim."

Efkân gözlerini bir an olsun onun yüzünden çekmeden konuşmaya devam etti.

"En kötü şarabı bile içiyor olsam seninle tadı güzelleşir."

Ahenk tek kelime dahi edemedi. Zira eğer konuşmuş olsaydı ağzından çok tuhaf sözler çıkabilirdi. Heycandan dilini yutmuşcasına kendini arabadan dışarı attı. Efkân onun bu hâllerine gülmemek için dudaklarını birbirine bastırdı. Arabadan aşağı inip arkasından yürürken bu gece ona biraz daha yakın olabilmeyi kafasında kurgulanmıştı.

Eve girdiklerinde Efkân sanki evin her köşesini tanıyormuscasına kendini deri koltuklardan birine bıraktı. Ahenk'in evini gözetlemesi sayesinde belki de onun hakkında çoğu bilgiye sahip olabilmişti. Fakat Ahenk hâlâ onun hakkında bildiğini sandığı bilgiler dışında hiçbir şey bilmiyordu. Ahenk elinde tuttuğu iki kadehle ve bir şarapla beraber yanına oturdu. Kırmızı şarabın zerafeti masada kendini belli ettiğinde Efkân Ahengi izlemeye devam etti.

"Seninle geçirdiğim her saniyenin kıymetini bilmem gerektiğini hissediyorum."

Efkân karşısındaki kadının duygularına nasıl hitap edebileceğini gayet iyi biliyordu. Ahenk derin bir nefes alışverişinin ardından konuştu.

"Sen böyle söyleyince ilk kez birinin yanında oluşumdan memnuniyet duyduğunu farkettim," dediğinde gözlerinin dolduğunu Efkân'dan gizlemeye çabaladı.

Efkân bakışlarını ondan kaçıran Ahenk'in çenesinden tutarak yüzünü kendisine doğru çevirdi.

"Şirketteki insanların senin hakkında söylediklerinden ailenin ne kadar gaddar olduğu sonucuna vardım."

Ahenk bunca zaman içindeki hayal kırıklığı ile baş etmeye çalışmıştı. Gözlerinde biriken bir damla yaş çenesine doğru aktı ve Efkân'ın parmaklarına damladı.

"Babam ablamın gölgesinde beni bıraktığından bu yana kendimi olmam gereken noktadan dışa savrulmuş ve kovulmuş gibi hissettim. Babam yapabileceklerimi görmediği gibi beni hep yetersiz gördü. Net görmeyen gözlerimle, ablam kadar çekici ve etrafındaki insanlar tarafından ilgi gören bir kız olmayışımla, kitaplarımdan kafamı kaldırmayışımla onun adeta sırtına yük olmuştum. Çareyi beni yurtdışına okumam için göndermekte buldu."