Karanlığın içindeki gerçekler

4. Bölüm

Önce arabayı eve sürdüm odama çıktım üstümü değiştirdim diğer arabamın anahtarını aldım

Evden çıktım ve herzaman gittiğim oyuncakçıya doğru sürdüm bir sürü araba oyuncak barbi fln aldım ücreti ödedim aldıklarımı bagaja yerleştirdim ordan bi AVM ye sürdüm her yaşa uygun kıyafet okul araç gereçleri takı toka aldım onlarıda arka koltuğa koydum herzaman gittiğim yetimhaneye gittim burası A ve B bloktan oluşan erkek ve kızların kaldığı yetimhane arabayı bahçeye park ettim beni fark edenler zaten hemen alkım ablaaa diye bağırmaya başladı arabadan indim ve hepsiyle kucaklaştım hediyeleri dağıttım birlikte oyunlar oynadık tek bi kişinin hediyesi kalmıştı içeriye girdim yurt müdürü ayşen hanımım yanına gittim "aaa merhaba alkımcım nasılsın" dedi samimi bi sesle "iyiyim ayşen sen nasılsın" "iyiyim bende onu görmeyemi geldin" dedi üzgün bi sesle "evet odasında değil mi" "evet sonra görüşürüz o zaman" dedik ve ayrıldık ben en üst kata çıkmaya başladım O benim canım bu hayatta en değer verdiğim kişi odasının önüne geldim derin bi nefes aldım kapıyı tıklattım içeri girdim "leylam bebeğim" camın kenarında dışarda koşuşturan arkadaşlarını izliyodu içim acıdı onu öyle görünce leyla 3 yaşında geçirdiği bi kaza sonucu bacakları felç yürüyemiyo okula gidemiyo eğlenemeyen kızım bana hep anne der "anne sen mi geldin" dedi sesini özlemişim "evet annecim ben geldim" dedim ona hediyelerini verdim onunla vakit geçirdik sonra ondan ayrıldım ve ayşenin odasına doğru gittim artık kararımı verdim uzun zamandır bunu düşünüyodum "ayşen seninle konuşmam gereken önemli bi konu var" dedim ayşen ciddileşti "noldu alkım" "ben leylayı evlat edinmek istiyorum" dedim "t-tabii eminsin değilmi?" "Evet eminim uzun zamandır bunu düşünüyorum ve kararımı verdim" "tamam ben gerekli işlemleri başlatıyorum o zaman kabul edilirse alabilirsin elimden gelen herşeyi yapıcam" dedi teşekkür edip ordan ayrıldım...