RISE WITH YOU (WITH YOU SERIES #2)

CHAPTER 11

XETO'S POV

"Saan mo ba talaga ako dadalhin?" Panlimang tanong sa 'kin ni Khylie habang nasa biyahe parin kaming dalawa.

Saglit ko siyang nilingon at makahulugang nginitian.

Kanina, hindi ko aakalaing tatanggapin niya talaga ang alok ko sa kaniya. Doon ko mas napatunayan na paunti-unti, nagagawa ng tanggapin ni Khylie ang presensiya ko. Paunti-unti nagagawa ko na ulit i-redeem ang tiwala niya.

"Stay chill and trust me. Alam kong matutuwa ka rito." Malumanay at matamis na sagot ko sa kaniya.

Sa totoo lang, hindi ko talaga alam kung saan ko siya dadalhin. Ang alam ko lang, gusto ko siyang itakbo at ilayo sa lugar na 'yon.

Ayaw na ayaw ko siyang nakikitang umiiyak sapagkat sa bawat iyak niya, iniisip ko na ako ang may kasalanan nun. Na kung sana nandito ako sa tabi niya baka hindi siya umiiyak ngayon.

Hindi ko siya kayang harapin pero kusang gumagalaw ang isip at katawan ko at kusang lumalapit sa kaniya.

Kapag sinasabi niyang layuan ko siya, gustong-gusto kong gawin kasi alam kong bandang huli... Masasaktan ko lang siya ulit. Pero kapag nakikita ko siyang mag-isa, kusang gumagalaw ang mga paa ko para lapitan at kulitin siya.

Unfair man ako... Selfish man ako... Wala na akong pakialam! Basta makasama ko siya, sapat na 'yon para sa 'kin.

Kaya ng marinig ko ang mga iyak niya, parang kusang nagdesisyon ang isip at puso ko na piliin siya. Na kailangan kong manatili sa lugar na 'to para sa kaniya.

"N-Narinig mo ang usapan namin?" Malayo ang tinging tanong sa 'kin ni Khylie.

I bit my lip and slowly rubbed the bridge of my nose.

"Not all..." I simply replied, unable to look directly at her.

I don't know if I was deaf, but I heard her soft laughter. I slowly turned to her and again saw her eyes, pools of warm honey reflecting the light, sparkling as she laughed.

Finally! It felt like something entered my heart, a cloud cradling me as I watched her laugh.

Her laughter is like a whistle of wind. So calming.

"Really?" Paniniguro nito. Ngayon ay nakatingin siya sa 'kin ng deretso. "Akala mo hindi ko narinig no?"

"Huh?" Nag-aalangang sagot ko sa kaniya. Iniinda ang hindi maipaliwanag na kaba.

Isa pa sa hindi ko mapaliwanag na dahilan, kapag siya ang kausap ko... Parang laging kinakabahan ang puso ko. Parang laging nakikipag karera ito.

"Salamat..." Mahinahon at malamyos na sambit ni Khylie sa 'kin. Tipid din siyang ngumiti. "Salamat dahil pinagtangol mo 'ko. Pero sana h'wag ng mauulit ito. Ayaw kong kaawaan ako ng ibang tao... I hate people's empathy."

Tipid akong tumago sa kaniya bago binalik ang tingin sa daan. Nang sabihin niya 'yon, nagkaroon ako ng ideya kung saan ko siya tamang dalhin. Alam kong matutuwa siya dito... Kung first time niya palang. Sa tagal niya sa lugar na 'to... Baka nalibot niya na ang buong Paris.

"I will always protect you even if you don’t want to."

After I said that, namunga ang katahimikan sa pagitan namin hanggang sa makarating kami sa lugar na alam kong makakawala sa sakit na nararamdaman niya. The famous house of some work arts... The Louvre Museum.

This place was my favorite spot back then. I always came here whenever the world felt overwhelming. It was my escape from reality. I loved seeing the paintings and sculptures of my fellow artists who had earned the trust and loyalty of everyone—people who inspired others, especially in the art industry. The small, unassuming museum housed a surprisingly diverse collection; from vibrant, almost surrealist landscapes to hauntingly realistic portraits, each piece whispered a story. The sculptures, often crafted from local materials, felt both ancient and modern, a testament to the enduring power of art.

"This is where you want to go? A museum?" Khylie asked, her eyes full of amusement.  She glanced around at the somewhat weathered exterior of the building.

I simply nodded and smiled. "Yep! Why? Don't you want to?" My voice betrayed my hesitation as I asked her.

If I'm not mistaken, she loves visiting places that add to her life's diary. I'm just not sure... Maybe her interests have changed.