Bir dizide şöyle bir cümle geçiyordu. O kadar beni anlatıyorduki gözlerim feryat figan yaşlara boğulmuştu o an. Şimdi bile hatırlayınca gözümden akmak için direniyordu göz yaşım.
Çünkü ben! Diyordu orada... Ben bu dünyanın nasıl bir yer olduğunu gö...
Ey Karadeniz! Diye haykırdım içimden. Bir beni sığdıramadın. Bir beni barındıramadın. Üstüme yağdıkça yağdın. Sele boğdukça boğdun beni... Göğü delen ağaçlarınla çaresizliğimi örttün. Sert rüzgarınla feryat eden çığlığımı gizledin. Bütün bunlar;
Derin denizinde boğulmam için mi..? Kucağımda ıslanmasın diye sarıp sarmaladığım hazineyi benden kopart diye mi?
Bir beni alamadın kalbine, Ey Karadeniz! Etimle kemiğimle nefret ettiğim, Karadeniz!
“İyi misiniz?”
Daldığım Karadenizden, yine en güvendiğim boğulmaktan kurtardı. Başımı eğip önce kucağımdaki noktaya baktım. Sonra sesin geldiği yere. Teknenin dümeninde duran abime. Sesim kısılmıştı biliyorum. Bu yüzden sadece omzunun üzerinden endişeli gözlerle bakan bir çift göze baktım. Hüzünlü iç çekip önüne döndü. Biliyorum gelip benimle sakinleştirici konuşmalarından birini yapacaktı ama önüne dönmek zorundaydı. Bizi bu kara cehennemden, boğulup alabira olmadan götürmeliydi.
Bir deli fırtına kopuyordu gökte.
Fırtına. İçinde bulunduğum durumu ne kadarda bariz yansıtıyordu. Bir fırtına gelip beni yerle bir etmek istemişti. Bu vakte kadar fırtına ne, bilmeyen ben. Adeta fırtına olup daha sonra hortuma dönerek o beni yerle yeksan edecek fırtınayı kesmiştim... Yağmur kahverengi dalgalı saçlarımı dalgasında eser kalmayacak raddeye gelene kadar ıslatmıştı. Neyseki yağmurunu çekti üzerimden. Fırtınasını bıraktı Karadeniz...
