"ΓΙΑΤΊ"

🥀 Εκεί που όλα τελειώνουν 🥀

Ξυπνάω σιγά σιγά. Δυσκολεύομαι αρκετά είναι η αλήθεια. Ο πόνος με κρατάει πίσω. Όμως τα καταφέρνω. Πρώτο σκηνικό που έρχεται στο οπτικό μου πεδίο είναι ένα άσπρο ταβάνι. Όχι αυτό δεν είναι το δωμάτιό μου. Το δικό μου έχει κόκκινο ταβάνι. Έπειτα το μάτι μου πέφτει στους τοίχους γύρω και πάνω μου. Είναι και αυτοί άσπροι. Τώρα σιγουρεύομαι! Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι στο δωμάτιό μου. Εμένα οι τοίχοι γύρω γύρω είναι μαύροι. Όχι από θλίψη αλλά από μία ενέργεια χαράς. Ναί χαίρομαι με κάτι που οι άλλοι βρίσκουν θλιβερό. Όχι δεν είναι περίεργο. Όμως εδώ η θλίψη, το θλιβερό, είναι ολοφάνερο. Δεν μπορώ όμως τώρα να γελάσω.

Κοιτάζω δίπλα μου ακόμα προσπαθώντας να βγάλω άκρη. Βλέπω ένα κρεβάτι λίγα μέτρα αριστερά μου. Μία ηλικιωμένη γυναίκα να τρώει το μεσημεριανό της αν δεν κάνω λάθος. Πατάτες με κοτόπουλο. Να δεις που θα έχει θέμα με την χοληστερίνη! Γλυκούλα, εύχομαι να πάνε όλα καλά. Το χέρι της είναι δεμένο. Το αριστερό. Αλλά απ'ότι φαίνεται δεν την ενοχλούσε καθόλου!

Απέναντι ακριβώς είναι δύο κρεβάτια. Και στα δύο είναι ξαπλωμένα δύο αγόρια. Ο ένας έχει κολάρο στον λαιμό και τυλιγμένο λίγο το κεφάλι στην περιοχή των αυτιών και δίπλα του ένας άλλος με σπασμένα και τα δύο πόδια. Καημενούλιδες. Ποιός ξέρει. Νέοι φαίνονται. Να δεις που θα έπεσαν με τις μηχανές. Αχ αυτά τα νέα, έφηβα παιδιά. Θα τα χάσουμε νωρίς στην άσφαλτο. Κρίμα είναι. Ακόμα να καταλάβω που είμαι. Έχω και μια έντονη ζαλάδα είναι η αλήθεια. Έπρεπε όμως να καταλάβω. Έτσι συνεχίζω να επεξεργάζομαι τον χώρο.

Έπειτα φτάνω σε εμένα. Ο δεξιός μου καρπός είναι τυλιγμένος ενώ τα ρούχα μου είναι άσπρα. Κοιτάω απότομα στην πόρτα και την βλέπω να ανοίγει ενώ προσπαθώ κούτσα κούτσα να κατέβω από το κρεβάτι να ρωτήσω τι συμβαίνει. Γιατί είμαι εδώ. Κοιτάζω δίπλα στην καρέκλα μου. Η βαλίτσα μου! Όχι! Όχι όχι όχι δεν μπορεί να είναι δυνατόν. Το ατύχημα! Που είναι τα παιδιά. Θέλω τα παιδιά. Εκείνη την στιγμή μου έρχεται. Ο ΠΑΎΛΟΣ!ΘΈΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΏΡΑ ΤΟΝ ΠΑΎΛΟ. Ακούω στο μυαλό μου φωνές. Φωνές σαν βαρύς και οξύς πονοκέφαλος το περιτριγυρίζουν. "Παύλο. ΠΑΎΛΟ ΜΙΛΆ ΜΟΥ. ΠΑΎΛΟ ΟΧΙΙΙΙΙ!", "Συγνώμη Ιφιγένεια, Συγνώμη", "Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω τον θάνατο να παραδοθώ ".Όχι όχι δεν γίνεται να είναι δυνατόν!

Θέλω να δώ τον Παύλο. Θέλω να βεβαιωθώ ότι είναι ζωντανός. Το έχω ανάγκη. Θέλω τον Παύλο ζωντανό. Δεν θέλω να φύγει. Όχι τώρα! Όχι έτσι! Είναι κρίμα ρε γαμώτο! Είναι κρίμα! Σηκώνομαι γρήγορα γρήγορα και τρέχω με δάκρυα στα μάτια και απίστευτη αγωνία προς την πόρτα. Είναι δύο γιατροί απ'έξω. Ένας άντρας και μία γυναίκα. Όπως έχω πάρει φόρα με σταματάει ο άντρας.