Kapıda gördüğü adam elinde bir kemerle gelmişti içeriye. Yaşlı adama verip geldiği gibi çıktı.
"Sonunda."
Küçük kardeş sevinince anlamıştı Binbaşı.
"Cidden kemer mi? Çok klişe.."
"Sen ne olsun istersin? Özel eziyet hizmetlerine söyleyelim getirsinler."
"Neden olmasın."
"Dalga geçmeyi bırak."
Binbaşı susup yapacakları şeyi beklemeye başlamıştı.
Namjoon telefonla birkaç bin kez Taehyung'u arasa da hala ulaşamıyordu.
Önce onun evini sonra Seokjin'in evini arattıktan sonra hiçbir şey bulamayınca etraftakilere de her yeri aramalarını emretmişti.
"Umarım başın belada değildir Taehyung.."
Kendisi de aramaya koyulmuş en uç noktaları taramaya başlamıştı ama hiçbir yerde ne bir iz ne de bir mesaj vardı. Delirecek gibi hissediyordu.
-
"Lütfen ben yapayım!"
Küçük kardeşleri zıplayarak sorunca odadaki 3 kişi göz devirmişti.
"Abi."
"Evet?"
"Ben yapmak istiyorum."
"Emin misin?"
"Evet."
"Pekala. Çıkalım."
Küçük kardeş mızmızlansa da abisiyle dışarı çıkıp Binbaşı ve ortanca kardeşi yalnız bırakmışlardı.
"Ben Ji."
Kemeri eline dolarken umursamazca tanıttı kendini.
"Ji?"
"Evet. Sadece, Ji."
"Güzel. Vuracaksan vur da beni neden burada tuttuğunuzu açıklayın artık."
"Canın acıyacak?"
"Yaşadığım şeylerin yanında bir hiç olarak kalacak."
"Ne yaşadın da böyle konuşuyorsun?"
Ji daha fazla dayanamayıp Binbaşının göğsüne doğru indirmişti elinde tuttuğu kemeri. Üzerindeki üniforma hafif yırtılsa da gözlerinde ve suratında öfkeden başka bir şey yoktu.
"Siz ne yaşadınız da beni burada tutma cesaretini kendinizde gördünüz?"
"Hiçbir şeyden haberin yokmuş gibi davranma!"
2. Vuruşunu da bacağına yapmıştı. Binbaşının ruhsuz suratına baktıkça deliriyordu.
"Eğer anlatmaya tenezzül ederseniz haberim olacak. "
"Ahh!"
Sinirle bağırıp öfkesini dizginlemeye çalışıyordu karşısındaki çocuk. Birkaç dakika geçtikten sonra tekrar tekrar vurmaya başlamışken diğer kardeşleri daldı içeriye.
"Yeter Ji."
"Ama hyu-"
"Yeter dedim."
Herkes susarken sessizliği Binbaşı bozmuştu.
"Ee? Öylece bakışacak mıyız?"
Bu yaşadıkları canını sıkıyordu.
"Hala anlayamadın değil mi?"
