ika-37

82 1 0
                                    

Ikatatlumpu't-pito

So close

-

Naramdaman ko ang mainit na aspalto sa isang bahagi ng pisngi ko. I wanted to stir, but I had no control of my body. It smelled like gas. My eyes were rolling back. 

   It was like I was a tool, useless until I was brought to life. 

   May isang boses akong narinig na bumulong sa'kin na hindi ko na nasundan at naintindihan. 

   Help. 

   I'm bleeding. Badly. Concussion. . . dirt. A bus just hit me. Barely surviving.

   I don't want to die.

   Please. 

   Something like ice touched my cheek before consciousness betrayed me. 

-

I was so sure I'd hear voices even at my immobile state and even felt the touches of the same warm hand on mine. 

   Nagmulat ako na halos ikinaluluha ng mga tuyo kong mata. The smell of antiseptic hung on the air when I forced my body little by little to move on my own will, refusing to shut my eyes again with the numbness that attacked my legs with worry that I might not be able to open them back.

   I took in my plain hospital gown as I ripped the IV and the other devices that was attached to my skin. Dragging my heavy feet, kumuha ako ng suporta sa dingding bago ko pinindot ang command button na nakadikit doon. 

   Hindi ko alam kung gaano ako katagal doon na tinititigan lang ang mga paa ko. Bumukas ng marahas ang pinto ngunit tumingala lang ako nang nakalagpas na sila sa malaking mga panels na nakaharang sa connecting sofa ng private room. 

   A woman and a man stood with the doctors who calmly approached my side. Itinaas ko ang kamay ko sa nurse na nagtangkang mag-assist sa'kin. "I'm fine."

   Nakita ko ang lubhang pagdadalamhati sa mukha ng babae. 

   I was still groggy with the medicine they injected in my body. I looked up at the doctor, saw how his lips moved with orders while the nurses made sure the bed I woke up on was fine. 

   "Bruna. . ." tawag ng babae at nagmadali akong hinawakan at tiningala gamit ang namimilog niyang mata. 

   "I wouldn't want. . ." Nailang ako at binaba ang kamay niya. "Mas nanghihina ako kapag hinahawakan ako."

   Umawang ang bibig niya bago dahan-dahang lumingon sa lalakeng tahimik lang akong pinagmamasdan, hindi mabasa ang ekspresyon. 

   "When did you woke up?" marahang tanong ng doktor sa'kin pagkatapos niyang mag-suhestiyon na umupo muna ako na tinanggihan ko. 

   "As soon as I called you." 

   Wala akong magawa sa pagkabit muli ng IV. 

   "Just a pinch, we'll do this for the tests." Saka ko naramdaman ang paghihigpit ng ugat ko sa dugong kinuha.

   Kahit pinagbabawalan ko, hindi na ako tinantanan ng mga kamay ng babaeng umiiyak ng tahimik sa tabi ko. Caressing my hair, kissing my forehead and squeezing my hand while cradling her very pregnant belly. 

Aphrodisia | 18+ (Written In Filipino) ✔️ Where stories live. Discover now