<Unicode>
"ချောကလက်အရသာကောင်းမလား အစ်ကို"
"ဘလူးဘယ်ရီက ပိုကောင်းတာမဟုတ်ဘူးလား"
"ဒါဆိုချိစ့်ကိတ်ရောဟင်"
"ဒီကိတ်တွေကိုက မဟုတ်သေးပါဘူး၊ အကြံရပြီ ... လာ"
Season ကိတ်ဆိုင်ထဲမှ ပုခုံးချင်းဖက်ကာ ထွက်လာကြသော အနှီအမျိုးသားနှစ်ဦး။ တစ်ယောက်သောသူ မွေးနေ့အတွက် သတိတရဖြင့် သူတို့ကိတ်ရွေးနေခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ သို့ပေမဲ့ အသက်အရွယ်အားဖြင့် သုံးဆယ်ကျော် ... ကိတ်ကြိုက်တတ်ကြသည့် အရွယ်တွေမှမဟုတ်တော့ဘဲလေ။ ဒါမို့ အခြားအကြံရသွားသော မြတ်ဟန်သာက Ice ပုခုံးလေးကိုဆွဲသိမ်းဖက်ရင်း ကိတ်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ကောင်ကလေးမှာဖြင့် ဘာမှမဝယ်ဘဲ ပြန်ထွက်လာရ၍ ဆိုင်ထဲကအမျိုးသမီးဝန်ထမ်းလေးကို ခပ်ဖြီးဖြီးလေး သွားစေ့ပြုံးပြနေသေးသည်။
အချိန်မှာ နေဝင်ရိုးတရီ၊ ငှက်ကလေးတစီစီတို့ အိပ်တန်းပြန်ကြချိန်ပဲ ဖြစ်သည်။ စလွန်းကားလေးဖြတ်လိုက်ကာမှ ခိုဖြူ၊ ခိုပြာတို့ ဝဲခနဲပြန်တက်ကြသည်ကို Ice ကသဘောကျနေသည်။ ကားမှန်ကိုပါ ချကာထားရင်း အပြင်လေကိုတစ်ဝကြီးရှူသည်။ ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်တော့ ဖြူလျလျတိမ်တိုက်တွင် နှုတ်ဆက်နေရောင်ယှက်ဖြာနေ၍ လိမ္မော်လား၊ ခရမ်းလား မသဲကွဲနိုင်ပြီ။
သူတို့နှစ်ဦးသား၏ ဘော်ဒါဟောင်းကြီးဖြစ်သော သူရိန်ခေတ်ကို မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်၍ မွေးနေ့ကိုအရင်းတည်ပြီး ထောက်ကြံ့ဆီထွက်ခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ ကြသပတေးနေ့ ရုံးဖွင့်ရက်ဖြစ်သော်လည်း Eric လည်း စောပြန်သွားသည်။ သူတို့မန်နေဂျာနှစ်ဦးသားလည်း လေးနာရီထိုးလုကတည်းက ထွက်ခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ လက်ဆောင်ကိုတော့ ဟန်သာ၏အကြံအတိုင်းသာ ယူဆောင်ခဲ့ကြသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် သူတို့လေးယောက်အုပ်စုတွင် Ice ကလွဲ၍ ကျန်သုံးယောက်အကြိုက်ဆုံးဖြစ်သည့် Wine ပေါ့။
"အစ်ကို"
"ပြောဗျာ"
သည်လို အစ်ကိုက အလိုလိုက်သဖွယ်အသံမျိုးဖြင့်ဖြေလျှင် Ice က ကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးသည်။ မြန်မာပြည်ရောက်စကလို စိတ်မရှည်သည့်အသံဆိုလို့ကတော့လား၊ တစ်နေ့လုံး၊ တစ်ညလုံး မြတ်ဟန်သာ ချော့ရတော့တာဧကန်ပင်။
