With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 7

Na nog een tijdje gepraat te hebben en inmiddels ook gegeten te hebben, lopen Matthijs en ik naar boven. We lopen de gang in en ik wil mijn koffer optillen maar deze word afgepakt door Matthijs .

'Dat hoeft niet', zegt ik en ik ga tegen Matthijs staan om mijn koffer weer af te pakken. Ik duw hem aan de kant maar dat heeft geen effect. Dan probeer ik zijn vingers van het handvat af te halen maar ook deze actie mislukt compleet waardoor Matthijs hard in de lach schiet.

Ik kijk hem nep boos aan waardoor hij blijft lachen de en de trap op loopt met mijn koffer. Als hij de koffer in mijn kamer neerzet sla ik mijn armen om hem heen, 'Je bent lief'.

'Jij bent ook lief, de aller liefste', zegt hij waarna hij een kus op mijn haar geeft. 'Slijmbal', zeg ik lachend en ik kijk hem aan in zijn ogen.

'Lieve slijmbal bedoel je toch meen ik aan', zegt hij met een pruillipje en ik schiet in de lach. 'Hele lieve slijmbal', zeg ik bevestigd. 'Dat weet ik', zegt hij terug en begint me te kietelen.

'Neeee Matt alsjeblieft', gil ik het uit van lachen. Ik laat me op mijn bed vallen waardoor Matthijs op mijn buik gaat zitten en ik geen kant meer op kan.

'Matthij ... s i ... k moet ... pl ... assen', zeg ik tussen het lachen door van het kietelen. Matthijs stopt en kijkt me raar aan, 'Wat zeg je?'. 'Dat ik moet plassen omdat je op mijn blaas zit', zeg ik buiten adem van het lachen.

Hij rolt van me af en kijkt me grijnzend aan. Ik sta snel op en ren naar de wc in de badkamer.

Als ik terug kom ga ik naast Matthijs op mijn bed liggen. Hij slaat zijn armen om me heen en ik ga dichtbij hem liggen.

Na een halfuurtje sta ik op. 'Wat ga je doen?', vraagt Matthijs verwart. 'Ik moet nog een koffer uitpakken en ik moet nog douche', antwoord ik lachend terug, 'Oja'.

'Weet je wat, ga jij maar douche dan pak ik je koffer wel uit', zegt Matthijs terwijl hij langzaam overeind komt. Ik kijk hem dankbaar aan en geef hem een kus op zijn lippen.

Ik verlaat mijn kamer en stap een paar minuten later onder een verfrissende douche.

POV MATTHIJS

Lauren verlaat haar kamer en ik ga nog even terug liggen op haar bed. Het ruikt heerlijk naar haar. Lauren doet de laatste twee weken anders, ze is minder sociaal.

Eerst begreep ik het niet en dacht ik dat het aan mij lag. Of dat ze ongesteld was ofzo, weet ik veel hoe dat werkt. Dat moet ik echt nog een keer vragen.

Maar nu weet ik dat het niet aan mij ligt. Het ligt aan de traumatische gebeurtenis in haar leven, het ongeluk van Jasper.

De laatste dagen zit ze er veel mee, zeker toen we in Barcelona waren. Ze was erg afwezig en gaf mij minder aandacht. Ik begreep het niet, waarom gaf ze me minder aandacht.

Tuurlijk ik kan wel ergens tegen maar zonder dat ze het door had praatte ze bijna niet tegen me en zocht ze minder contact met me. Het raakte me en ik begon te twijfelen of ze me nog wel leuk vind.

Tot ik háár kant van het verhaal heb gehoord. Het raakte me, en hoe. Wat zij heeft doorstaan is echt zo onwaarschijnlijk. Je broer verliezen op zo'n jonge leeftijd, en dan had je ook nog een super sterke band met hem.

Maar ergens is het ook voor mij zwaar. Verliefd zijn op Lauren is niet altijd makkelijk weet ik nu, in haar zit een verhaal. Een heftig verhaal dat ik niemand gun.

Ook zou haar broer mijn teamgenoot zijn. Ik kom nooit te weten hoe hij kon voetballen. Misschien was het wel een goede vriend van mij geworden, ergens zou het me niks verbazen.

Lauren vertelt me weinig over Jasper maar van wat ik heb gehoord leken ze veel, zowel qua innerlijk als uiterlijk, op elkaar.

XXX

Ik kom overeind van Lauren haar bed en rijdt haar koffer naar me toe. Ik sta op en leg de koffer op het bed zodat ik er makkelijk bij kan.

Ik open haar koffer en bedenk me waarom ik dit heb aangeboden? Ik heb een hekel aan koffers uitpakken. Ik haal alle vieze kleding uit haar koffer en gooi het in de wasmand in de hoek van haar kamer.

Ik probeer haar schone kleding zo netjes mogelijk uit de koffer te halen maar dit gaat natuurlijk weer helemaal fout. De helft valt op de grond dus moet ik dat weer opnieuw gaan opvouwen.

Als alles uit haar koffer is haal ik haar toilettas eruit en leg deze op haar bureau. Dan zie ik ineens een boekje liggen. Ergens komt het me bekend voor.

Ineens schiet het me te binnen, het is het boekje waar ze in schreef toen ze op het strand zat. Volgens mij heeft ze ooit als tip gekregen van Daan, haar sportpsygoloog, om haar gedachtes op te schrijven in een boekje.

Ik ga weer op haar bed zitten met het boekje in mijn handen. Ik vraag me af wat er in zal staan maar ik kan het eigenlijk niet maken om dit te doen.

Ze schrijft alles op, en waarom zou ik dit dan lezen? Als ze ergens mee zit wat ze wil vertellen komt ze vanzelf naar me toe?

Maar wat als ze niet alles vertelt aan mij? Moet ik dan toch lezen wat er staat? Als er alles in staat waar ze mee zit dan weet ik dat toch allemaal al? Dus wat kan dit voor kwaad?

Mijn nieuwsgierigheid wint het en voorzichtig open ik het boekje. Meteen heb ik spijt als ik de foto aan het begin van het boekje zie.

Een foto van Jasper en Lauren samen.

Allebei staan ze vrolijk op de foto, een grote lach op hun gezicht terwijl ze met een stuk watermeloen in hun handen staan.

Ik zie een Lauren die echt gelukkig is. Niet dat ik haar niet zo heb meegemaakt, in tegendeel zelfs. Maar de laatste paar weken is ze niet meer zo vrolijk als eerst.

Sinds een dag of drie is ze weer vrolijker maar nog steeds niet helemaal zichzelf. Ik houd van haar, ongelofelijk veel maar soms twijfel ik wel eens of dit hét echt is.

Ik sla de volgende bladzijde om en ik zie dat deze helemaal is vol geschreven met haar sierlijke handschrift. Ik begin te lezen en ik zie dat dit gaat over de dag van het ongeluk.

Ze beschrijft alles tot in detail en ik ben gefascineerd over hoe goed ze alles nog weet. Ze weet precies wat ze aanhad, hoe laat ze opstond en op welke treden ze bijna van de trap viel.

Langzaam komen ook mijn herinneringen aan die dag terug. Ik heb ze diep weggestopt, omdat ik het heftig vond. En ergens vind ik het ook een raar idee. Iemand is onderweg naar ons maar overleeft dat niet.