Almost Together

5. Αντελίν.

Η Λορίν είχε σκεπάσει το κεφάλι της με το χοντρό πάπλωμα για να μην ακούει την φασαρία του κάτω ορόφου. Η Αντελίν είχε φέρει πάλι τους φίλους της στο σπίτι και για μια ακόμη φορά γινόταν χαμός με τις φωνές τους.

Προσπαθούσε να φτιάξει μια ωραία ιστορία στο μυαλό της και να την πάρει ο ύπνος γρήγορα. Έτρεμε κάθε φορά που γινόταν αυτό. Φοβόταν τους φίλους της αδερφής της. Αν ήταν καλοί άνθρωποι ίσως θα την προσκαλούσαν και εκείνη στην παρέα τους σκεφτόταν. Μέρα παρά μέρα, σχεδόν ερχόντουσαν στο σπίτι και άδειαζαν αμέτρητα μπουκάλια ποτών έκαναν το σπίτι χάλια και όλοι οι χώροι μύριζαν απαίσια από τα τσιγάρα που κάπνιζαν.

Η Αντελίν της έλεγε να μείνει στο δωμάτιο της και να κλειδώσει την πόρτα και ότι και αν ακούσει να μην βγει. Τα μάτια της ήταν πάντα κόκκινα και το πρόσωπο της φαινόταν κουρασμένο.

Αλλά εκείνο το βράδυ η φασαρία ήταν πιο ανυπόφορη από ποτέ. Η μουσική, οι φωνές ,τα γέλια ίσως και κάποια ουρλιαχτά τρυπούσαν τους τοίχους. Σκεφτόταν να κατέβει και να τους πει να κάνουν ησυχία μα εκτός από το ότι σίγουρα θα την αγνοούσαν επιδεικτικά, έπρεπε να έχει στο νου της και την προειδοποίηση της αδερφής της. Απλά θα έκανε υπομονή.

Πόσο υπομονή μπορεί να κάνει ένα παιδί κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο;

Το πρωί άργησε πολύ να έρθει. Είχε αποκοιμηθεί χωρίς ανάσα κάτω από το αποπνικτικό πάπλωμα. Η πόρτα της εξώπορτας έκλεισε δυνατά και αυτός ο θόρυβος ήχησε παντού. Ήταν ο ήχος άρσης μέτρων ασφαλείας μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Σηκώθηκε γρήγορα και κόλλησε το αυτί της πάνω στην πόρτα για να ελέγξει αν υπάρχει κάποιος έξω από αυτή. Πέρασαν σχεδόν πέντε λεπτά και ξεκλείδωσε την πόρτα και έβγαλε σιγά σιγά το μικρό της κεφάλι για να ελέγξει και με τα μάτια της τον χώρο.

Ο σκοτεινός διάδρομος ήταν άδειος. Διστακτικά περπάτησε σε αυτόν μέχρι τα σκαλιά. Όλο το σπίτι είχε απαίσια μυρωδιά και με το μανίκι της μπλούζας της κάλυψε την μύτη και το στόμα της.

Όταν κατέβηκε όλα τα σκαλιά είδε μόνο την Αντελίν και ένα χάος. Εκείνη φαινόταν μισό κοιμισμένη στο πάτωμα έχοντας ακουμπισμένο το κεφάλι της στον μεγάλο καφέ καναπέ στην μέση του σαλονιού.

Την πλησίασε και της έβαλε ένα μαξιλάρι πίσω από το κεφάλι της και σκεπάζοντας την με το σκούρο κίτρινο και χοντρό κάλυμμα του καναπέ για να μην κρυώνει. Η Αντελίν της χαμογέλασε και έκλεισε τα μάτια της.