Trapped in the Unbreakable Embrace

Chapter One

 Cupcake 

As I pulled and release the arrow, agad itong tumama mismo sa gitna kung saan ang golden circle. I smirked.

"Nice one, Rue!" sigaw ni Franz mula sa likod ko.

Mula sa kinatatayuan ko ngayon, tanaw ko ang mga nakatayung mga estudyante sa bleachers kung saan nagsisigawan at nagpalakpakan. Ang iba sa kanila ay may hawak pangbanner na may pangalan ng team namin.

Hapon ang napili naming oras para maglaro,para  hindi masakit sa balat ang sikat nang araw. Kasabay ng pagihip ng hangin ay pagtangay ng maliliit na buhok sa aking noo. 

Gamit ang kaliwang kamay pinasadahan ko ito nang maigi.

I tilted my head to watch my component.Siya naman ngayon ang maglalaro. Anim na palaso ang ginamit  namin sa laro, practice palang naman ito pero pagtotoong labang tatlo lang ang dapat gamitin. Individual game ang laban namin at panglimang palaso na namin ito at nakapuntos ako nang 39 points dahil nagkamali ako ng posisyon kanina sa pagpana kaya 9 lang ang nakuha ko. Ang  kalaban ko naman ay nakapuntos ng 38. I fix my bow to ready my next shoot.

"Romero,"

Tawag nito kaya binalingan ko siya ng tingin.

"Watch baby!" sigaw nito sabay kindat.

Tinaasan ko lang ito nang kilay. Hindi naman uubra ang pang asar nito sakin. Agad niyang binitawan ang palaso.

Agad itong tumama sa ika siyam na bilog.

Nagyabang pa nga.

Nakita kung tinawanan siya ng mga kasama niya. Binaliwala ko nalang ito.
I took another arrow and raised my bow again. Huminga ako nang malalim, I took a deep breath, carefully aimed at the target.

Pulling the  bowstring behind my nose and lips to aim the target.  

Binalingan ko ng tingin ang kalaban ko. I playfully smiled and winked at her.

Agad kong binitawan ang palaso na agad naman itong tumama sa dilaw na bilog na nasa gitna. Muling nagsigawan ang mga nanunuod. Pahiwatig na malaking puntos ang nakuha ko at nanalo ako.

10 points!

Mula sa malawak na big field kung saan ako nakatayo ngayon, tumingala ako at pinagmasdaan ang kulay asul na langit. Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin na unti-unti'y dumapo sa aking mukha kaya pumikit ako ng bahagya, pinakiramdaman muna nang mas malalim bago ko binuksan ang mga mata ko.

Skies gives me a sense of protection from the vastness of space, lalu na kapag nagsisimula na itong magbagong anyo. Unti unting kinakain nang kulay ang ulap, it turns into shades of orange blending into a warm yellows, delicate with pink kissing the horizon, and mixture of fiery red.

Palubog na ang araw, tanda lang na natapos na ang umaga, tanghali at hapon na nagdaan. That every sunset serves as a reminder that even the brightest flames must eventually go out of our sight, yet their warmth lives on in our minds long after we do.

"Ang galing mo talaga, Rue! hindi talaga nagkamali si coach na kunin ka sa team namin." Nakangiting sabi ni Chelsea habang naka akbay ito sa akin kaya minulat ko ang mga mata ko.

Ngumiti ako. Friendship game lang naman ito pero ang daming nanonood, kalahi nang bleacher ang nanood kabilang na doon ang ibang University para e' cheer ang kanilang players. Gusto kase nilang makipaglaro sa amin dahil sa third week of the month may Interuniversity league kami at isa sila sa mga makakalaban namin. Malayo pa naman ang laro pero ganun sila ka desidido na manalo dahil natalo sila two consecutive year.  Pansin ko iba sa kanila ay baguhan pa at hindi mapagkaila na magagaling din. Hindi pa ito ang tunay na laro kaya hindi ko seneryoso, tamang tansya lang sa pagpana.