DİYET//TAEJİN//

2

KİM TAEHYUNG
Bu gün annemin Anma günüydü,Şirketteki odamdan çıkmayacaktım bütün gün,eski anılarımla hüzünlenecektim,
Odama girmeden kahve almaya gittiğimde beyazlar içinde deli danalar gibi koşan birini görmeyi beklememiştim
"Efendim"önümde eğiliyor
"İsminiz neydi bayım"
"KİM SEOKJİN efendim,mutfak neredeydi acab"
Elimle yönü gösterdiğimde yeniden eğildi tatlı bir telaşa kapılmıştı,sonra aklıma eski şefimi kovdugum geldi,aslında şef iyi bir insandı ama yemekleri çok tuzsuzdu aynı hasta yemeğine benziyordu,babamın hatrına çok fazla bir şey demesem de ,dayanamayıp onu kovmuştum babam da bana bu işin oyuncak olmadığını söylemişti birden tebessüm ettim bu Seokjin şu an bizim şef miydi"
"Baba ya"başımı olumluca sallayıp tebessüm ediyorum
Bu gün tebessüm etmemem lazımdı,annemi gülümseyerek yollamamıştık
Odama geri çıktım
Kapım çaldı
"Ben ,CEO'yu aramıştım"şaşkınlıkla yüzüme baktı
"Siz mi..."
İki dakika önce
"Ya Jin neden bu kadar heyecanlandın?Sakin ol ,mutfaktakiler beni korkudan götürmeye mi çalışıyorlar?CEO'nun memnuniyetsiz,acımasız,istekleri bitmeyen,zor biri olması seni yıldırmamalı .Bana korku filmi gibi hemen CEO'nun özel isteklerinin bir listesi olduğunu ve isteklerinin birinin bile yerine getirilmezse beni acımasızca kovabileceğini söylediler ,ama o da CEO yani insan mı yiyor adam?O daha benim maharetli ellerimle tanışmadı.Eğer beni bir günde kovarsa zaten o da CEO mu ya? Bu kadar acımasız bir insan mı olur canavar olur öyle.Hayallerimin katili,canavar CEO...
ŞİMDİ
"Demek öyle"
"Ben ,heyecanlandım da biraz,kendi kendime söylediklerim..."
"Yani eski şefi kovmuştum ve evet biliyorum bu acımasızca oldu.Demek mutfakta bunlar dönüyormuş.Hep orada ne konuşulduğunu merak ederdim"
"Beni...biraz sizinle korkuttular"
"Onu farkettim"
"Yemek konusunda sorun çıkaran biri olduğunuz da doğru..."
"Evet"
"Beni duyduklarınız için kovmayın,bir şans daha verin,her şeyi sizin istediğiniz şekilde yapacağından emin olabilirsiniz"
"Bana Taehyung diyebilirsin artık"
"Kovulmadım değil mi?"
"Hayır ,oturabilirsin bu gün yemek yemeyeceğim"
"Patron?"
"Bu gün eşinin ,yani annemin anma günü de"iç çekiyorum
"Anneniz için üzgünüm"eğiliyor
Bunu fazla konuşmayı sevmezdim ,çok fazla itiraf etmek de istemezdim zaten...
"Benimle yine kahve icemezsiniz öyleyse,hep sonraya kalıyor ama..."
"Yarın yine yanıma uğra"
"Peki"
Eğilip gidiyor

Hep kilom aklıma geliyor ,yemeklere artık hiç sempatim yok ,kötü yapılanına da tahammülüm yok o yüzden buna özen gösterilmesi benim için çok önemlidir,tuzsuz hasta yemekleri bana hep kötü şeyleri anımsatır o yüzden kovmak zorunda kalmıştık bizim eski şefi,tabiki ben kalpsiz bir insan değildim,eski şefimizle arada büyüğüm olduğu için konuşmaya gidiyordum,beraber zaman geçiriyorduk,onun sözünü dinliyordum,zaten ona maddi bir şey olursa da arkasında olacağımı söylemiştim.Sırf kovduğuma üzüldüğün ve bir kişiyi kaybetmek istemediğim içindi...
Tabi berbat eski kilom annemle ilgili tüm anılarımı da sermişti önüme yine
Hüzünlendim yine...
Bu hüzünlü düşüncelerimin göz yaşlarımla akıp temizlenmesi umuduyla yanağıma kaymalarına izin verdim çeneme kadar ulaştığında kalbimin biraz ferahladığını ama hala biraz sızladığını da hissettim ,kalbim acıyordu ,annem...annemin kokusunu canlandırmak istedim içimde, yüzümdeki sıcak yaşlar daha fazla harekete geçtiler neyse bunlar gitmesini istediğim düşüncelerdi zaten ,içimin boşalması lazımdı

Annem öldüğü gün ben de kendimi öldürmeyi çok istemiştim,kimsem yoktu,herkes beni dışlamıştı yeterince, öyle yalnız hissetmiştim ki kendimi,kimseye sarılamıyordum,yanımda duran; yüzüme bakıp gülme tutmayacak, sakince bana bakacak kimsem yoktu annemdi o güzel insan ,artık hiç bir şeyin anlamı kalmamıştı.
Uyku haplarıyla beraber son yolculuğuma çıktığımı düşünmüştüm ...
Babamın bana ihtiyacı olduğunu öğrendiğimde bu biraz annemin içimde bıraktığı acıyı dindirmişti,o benim babamdı,ben onda o acıyı bırakamazdım,ne çocuklar vardı ki babaları annelerini aldatıp onların yüzlerine bakıyorlardı,benim babam  şahane bir babaydı..Hayatı yeniden sevmeyi öğrendim ben,her zorlukla mücadele ettim gülümsememle yenilmedim,her şeyi  sevdim,seviyorum hep neşeli biriyim ama annem ölünce neşeli değildim bunu yapamazdım,kilomla da bu şekilde başa çıktım onu da yendim!Yollattım gitti.O kadar çok korkuyorum ki kilo geri alınabilen bir şey olduğu için,en küçük bir vazgeçme lüksüm yok bu yüzden
İyice ağlayıp içimi ofise döktükten sonra eve geliyorum,babamla beraber annemi anıyoruz,bu günü geride bıraktığıma seviniyorum bir şeye daha sevinmiştim istemeden de olsa Jin beni böyle bir günde iki kez falan gülümsetmişti .Bu sevindirici bir şeydi