Light Within The Darkness

Chapter 4

Vincent Villarreal on the image above👆👆👆👆 (credits to the rightful owner)💕

   ☀️☀️☀️☀️🌑🌑🌑🌑🌑☀️☀️☀️☀️

Beeeep!      Beeeep!      Beeeep!      Beeeep!      Beeeep!

Hindi parin ako maka-alis sa aking tinatapakan at nararamdaman ko na papalapit na papalapit na ang kung anong sasakyan man iyon.

Nakapikit parin ako ng mariin at naririnig ko parin ang mga taong nagsisigawan. Narinig ko rin ang pinsan ko na tinatawag ang pangalan ko.

"Sandra! Insan!"

Ito na ba ang kamatayan ko?? Bigla na lang din nag-flashback lahat ng alaala ko kasama ang pamilya ko at ang mga taong nagmamahal sa akin at naging malapit na sa buhay ko.

Kahit sobrang takot at kaba na ang nararamdaman ko ay nakaramdam parin ako ng lungkot at panghihina. Dahil yung pakiramdam na parang iiwanan ko na talaga sila sa aking murang edad. In my 21 years of existence kahit paano ay naging masaya naman na ako.

'Maraming salamat po sa mga magaganda at masayang alaala.' Usal ko sa aking isipan.

"Miss!"

"Insan!"

Ngunit ilang minuto ang nakalipas ay naramdaman ko ang isang malaking kamay sa aking kaliwang braso na nakapagpasinghap sa akin at hinila ako ng marahas ngunit may pag-iingat sa pakaliwang side ko rin. Hindi ko alam kung saang parte dahil nakapikit parin ako.

Malakas akong napatama sa katawan niya at naitukod ko ang aking mga kamay doon sa may dibdib niya kaya nauntog lang ang noo ko doon.

Kahit pakiramdam ko ay madadapa ako sa malakas na paghila niya sa akin ay na-ibalanse parin niya ako dahil ang isang kamay niya ay nakapulupot sa aking likod ng mahigpit na parang ayaw akong masaktan. At ang isang kamay niya ay nananatili parin sa aking kaliwang braso. Nagpaikot-ikot kami habang nakatayo. Mabuti na lang ay hindi kami nagpagulong-gulong sa galing ng pagbalanse niya sa sitwasiyon namin ngayon.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa nangyayari at kahit itong estranghero na tumulong sa akin ay sobrang lakas din ng tibok ng puso niya dahil rinig ko rin ito sa sobrang dikit ng katawan ko sa katawan niya pati na ang ulo ko.

Nakaramdam din ako ng panghihina bigla ng tumigil kami sa pag-ikot na mukhang naramdaman din ng estrangherong nakaakap parin sa akin ngayon dahil sa mas lalong humigpit ang hawak niya sa akin.

Akala ko katapusan ko na...

Hiningal rin ako kahit hindi naman ako napagod. Napamulat na rin ako ng aking mata ngunit tulala parin and still absorbing what really just happened now. I don't know what will I feel, If I will cry or not, if I will shout or what. I... I just don't know..

What if natuloy akong nabangga? Ano kaya itsura ko ngayon? Ano kaya mararamdaman nila ngayon?

"Hey? Miss?.... Miss?!" Nabalik ako sa ulirat at napatitig sa lalaking kaharap ko ngayon. Ang lalaking nagligtas sa akin.

Nakalayo na pala ako sa kanya.

Inilibot ko ang paningin sa paligid at napatingin sa daan kung saan ako galing kanina. Nakita ko din ang mga taong siguro'y nakakita sa pangyayari kanina na nakahinga na ng maluwag at nagsimula ng mag-alisan. Wala na rin ang sasakyan kanina na malapit ng makabunggo sa akin.

Hindi man lang tumigil?!

"Miss?" Muling tawag sa akin ng lalaki kaya napatitig ulit ako sa kanya.

Nakahawak na ang mga kamay niya sa magkabilang balikat ko habang nakatitig sa akin. I see in his eyes the fear and care that is visible in it and in his face ay kita din ang pag gaan ng pakiramdam niya. Siguro dahil pareho kaming nakaligtas.

Medyo katamtaman lang ang laki ng katawan niya. Parang tamang-tama lang na takpan ang katawan ko. I don't think malicious but it is just the truth. Kahit na itago ako sa likod niya ay siguradong di ako makikita. Katamtaman lang din ang laki ng katawan ko as based on my age.

Tamang-tama lang din ang structure ng mukha niya. Sorry, I just don't know how to define facial structures even body structures dahil mas tinitingnan ko kung ano ang pangloob nito, kung mabuti ba o hindi.

"Insan!" Napabalik ako sa ulirat ng marinig ko ang tinig ng aking pinsan.

Mukhang may hang over pa ako sa mga nangyari at itong kaharap kong lalaki ang napagdiskitahan ng aking mumunting isipan.

Naramdaman ko na lang din ang mahigpit niyang yakap sa akin.

"Hey, Rish. I... I can't...breath" nahihirapang sambit ko sa kanya. Sobrang higpit kasi ng akap niya sa akin to the point na hindi na talaga ako makahinga.

"Oh! I'm sorry!" Saad niya sabay mabilis na tanggal ng pagkakayakap niya. "Kamusta pakiramdam mo? Wala ka bang sugat? Hindi ka ba napilayan? Ano? Insan? Magsalita ka naman?!" Sunod sunod niyang tanong habang natataranta at halos lahat ng parte ng katawan ko ay sinisiyasat niya kung may nangyari nga bang masama.

"(Chuckles) I'm fine Rish, thanks to this man who saved me. If it wasn't him, I am sure you can't talk to me right now." I softly said with a smile, assuring her that I am really and already okay.

She nod and hug me again at mabilis na humarap sa lalaking nagligtas sa akin kanina.

"Thank you Mister for saving my cousin. I owe you a lot and I mean it. Kung hindi dahil sa'yo, I don't know what will I do now if she will be bump by that car." Madamdamin niyang saad sa lalaki.

Napangiti naman ang lalaki, a sincere one, at marahang napahaplos sa kanyang batok.

"It's fine with me. Actually, I am really glad that I saved her even though I don't really expect that I can make it because she is just a few inches far from that car already when I grab her." He honestly said at mukhang inaalala pa ang sitwasiyon kanina.

"Kahit na, I am still happy na kahit hindi mo kilala ang pinsan ko ay iniligtas mo parin siya." Giit ni Rish.

"My cousin is right. You take a risk even its exchange is your life just to save me, and I, we really owe you that a lot." I sincerely said to him.

"(Chuckle) Fine. Mukhang pinagka-isahan niyo na akong magpinsan eh." He said while chuckling. Napatawa rin kami ng mahina ni Rish.

Yun talaga ang mangyayari, lalo na kay Rish na hindi nagpapatalo.

Napatingin siya sa kanyang wristwatch at napansin namin ang pagkabigla niya.

"Shit! I think I need to go. Sorry. I will just meet a special one." Paumanhin niya sa amin.

"Ganun ba? I must the one who say sorry dahil kung hindi dahil sa akin hindi ka naantala sa date mo." I apologize.

"No, no. It's fine. By the way I am Vincent. Vincent Villarreal. I hope we both see each other soon." Pagpapakilala at pagpapaalam niya.

"Oh, Vincent. I am Irish dela Cruz and she is Sandra dela Cruz. We also hope that para naman maibalik namin yung tulong na ginawa mo." Pagpapakilala sa amin ni Rish. We also do handshakes.

"No problem and no need. It is my pleasure to help someone that is in need." Vincent sincerely said. "So, by for now, I got to go. Take care and be careful next time Ms. Sandra." He bid at pagpapa-alala niya sa akin.

I nod at him and smile. "I will Mr. Villarreal." Assuring him.

He smile and run immediately. Mukhang papunta sa tuktok kung saan kami huling nanggaling kanina ni Insan.

Nagsimula na rin kaming maglakad pauwi ni Rish habang inaalalayan ako. Medyo nanghihina pa ako at may konting kaba at takot parin but emotionally ay okay na. It is a tough and scary day for the both of us. Naitago ko na rin ang litrato ko na hindi ko napansin na hawak-hawak ko parin kanina since I got it in the middle of the road.

I hope the following days will be already okay besides of what happened at us now.