Asker yareni olan bir kadın, bir gece bütün dünyası başına yıkılır. Yüreği, nefesi, eli, kolu olan adamı; yeşil harelerine bakarken bile Allah'a dualar ettiği yarinin şehadet haberini alır. Ne göz yaşları durulur, ne kalbi atmaya devam eder... Kızı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geç geldiği için üzgünüm YKS öğrencisi olduğum için buraya çok vakit ayıramıyorum, sizlerden anlayış bekliyorum. Bölüme geçmeden önce satır araların da benimle buluşursanız çok sevinirim. Keyifli okumalar...🫶🏻
Kafamı koyduğum masada evde olduğumu ve sıcacık yatağımda olduğumu düşünmeden duramıyordum. Otuz altı saatlik nöbetin daha yarısındaydım ve kendimi hiç bu kadar yorgun hissetmemiştim. Elimde ki kahve bardağından çıkan dumanları takip ediyordu gözlerim. Hava o kadar soğuktu ki dışarı çıktığım an sanki damarlarımda ki kan donuyor ve vücudum kan akışını sağlayamıyordu.
Görev yerim Hakkari'ydi, yeni olmuştu geleli. Benim bulunduğum yer askeri bir lojmandı. Şu ana kadar gördüğüm çok büyük bir vaka olmamıştı fakat duyduğum şeyler ağzımı açık bırakmama neden oluyordu bazen... İnsan sadece susuyordu.
Cerrahtım, uzman olmak için üç yıl daha okumam gerekiyordu ondan öncede sınavı kazanmak. Çocukluk hayalimdi kalp cerrahı olmak ve ben bu yolda emin adımlarla yürüyordum. Kendi ayaklarımın üzerinde duran bir kadın olmaktı hayalim ve bu hayalimin baş kahramanı ben küçük yaşta iken vefat eden annemdi.
"Efsun Hanım!" kafamı yasladığım masadan kaldırdım ve başhekime baktım. "Hangi alemdesiniz Efsun Hanım? İki tane yaralı asker gelecek birazdan hazır ol, marifetlerini görme zamanı geldi." oturduğum yerden kalktım ve Aslı Hanım'ı takip ettim. Odadan çıktığımızda iki tane asker sedyede hastaneye girmişlerdi.
Aslı Hanım bir askerin yanına gitti ve onunla konuşmaya başladı. Sedyedeki askerler yanımdan geçerken ikisinide inceledim; birinin göğüs kafesinin biraz altındaydı kurşun diğerine baktığımda beynime kursun yemiş gibi oldum göğsü kan içindeydi görevliler yaralarına basınç uyguluyorlardı ama durumunun hiç iyi olmadığı aşikardı.
"Efsun ilk askerle sen ilgileneceksin. Kurşunu çıkarırken çok dikkat et kalıcı bir hasara sebep olma." ameliyathaneye doğru yürürken Aslı Hanım'ı dinliyordum. Ameliyathaneye girdiğimizde yerlerde damla damla kanlar vardı, kargaşa alanı gibiyi. Bana giydirilen ameliyat önlüğünü kollarımdan geçirdim, bandanamı kafama bağladım ve ellerimi yıkadım sonrada ellerime eldiveni geçirdim. Derin bir nefes alarak ameliyathane odasına girdim...
❦
Ameliyathaneneden çıktığımda hastane ayağa kalkıyordu resmen. Birisi oyle bir bağırıyordu ki koşa koşa dışarı çıktım. Güvenlik görevlileri tarafından zorla tutulan bir adam; üzerine bakıldığında asker olduğu anlaşılıyordu. Bir anda güvenlik görevlilerini etrafından savurup bana doğru koşmaya başladı.
"Doktor!" yanıma geldiğinde elini bileğime doladı. "Buraya iki asker geldi biri ağır yaralıydı, ne olur durumu ne söyleyin." bileğimi elinden çektim "Beyfendi öncelikle sakin olun, burası hastane! Arkadaşınıza gelirsek, ben bilmiyorum. Ağır yaralı olan askerin ameliyatına son derece başarılı olan bir doktorumuz girdi. Hâlâ size birşey söylenmedi ise ameliyat devam ediyordur, lütfensakinliğinizi koruyun!" karşımdaki adamın çaresizliği gözlerinden belliydi. Kafasını salladı ve ameliyathane duvarının önüne dikildi.
