Entangled With You

•- CHAPTER 18 -•

The trial ended. Napatunayang si Connor at Mrs. Alvarez pala ang may kagagawan ng lahat at maaari nang makauwi si Stanley dahil pinayagan siya ni Supremo na bisitahin ang labi ng kaniyang ina subalit hindi pa siya lubos na napapalaya dahil sa fingerprints at anklet na pagmamay- ari niya na nakita sa crime scene.

Hindi pa nalilitis ang nawalan ng malay na si Connor subalit kinaladkad siya patungong Hell Dungeon, ang lugar kung saan tino- torture at pinarurusahan ang mga kriminal sa Martial Arts World, lugar na pinakaayaw kong kasadlakan.

Lumabas na ang karamihan sa mga taong dumalo sa paglilitis subalit hindi hindi pa ako tumayo. Para akong na- stick glue sa upuan, gulat pa rin sa lahat ng mga rebelasyon at pasabog na narinig ko.

“Sereia?”  Pukaw ni Clever sa atensiyon ko.

I faced him. He was carrying Jelly who’s now resting her head in the man’s chest while staring at me with those sleepy eyes.

“Tara na,”  aya ni Clever.

“Mauna na kayo, Clever. Mukhang pagod na ang bata. Susunod ako,”  sagot ko.

Kumunot ang kaniyang noo at pagkatapos ay napunta kay Stanley ang kaniyang tingin na ngayon ay kausap ni Draven. He was too focused while Draven was talking, making him more attractive than usual.

Ipinilig ko ang ulo at muling tiningnan si Clever na nasa akin na ngayon ang tingin.

Lumunok ako bago nagsalita.  “S- susunod ako,”  I assured him.  “And please forward my message, cancel the plan.”

Tumango siya at bumuntong- hininga.   “Okay. Call me when something happens.”

Tumango ako at sinundan sila ng tingin nang lumabas sila ng courtroom. Tuluyan nang nakatulog si Jelly.

Nang kumilos na paalis si Stanley ay kaagad akong tumayo. Dadaan siya sa gilid ko at ang ilan sa kanilang mga opisyal ay naghihintay din sa kaniya sa kabilang gilid.

“Stanley?”  nag- aalangang tawag ko at nang tumingin siya sa direksiyon ko ay kaagad kong sinabi ang aking pakay.  „Pwede ba tayong mag- usap?”

Treacy’s members gave me a judging stares but the hell I care!?

“Pangulo, naghihintay na ang sundo sa labas. Tara na,”  sabat ng isang matandang opisyal.

I turned to Stanley. He looked at me but only within a spur seconds then he started walking away. Sumunod ang lahat ng myembro niya na naiwan sa loob ng courtroom. Minata- mata pa ako ng ilan nang mapadaan sila sa gilid ko.

I thought having an incomplete family, not knowing who’s my real father is, and having a barely living days, would be the most painful things I would experience but . . . now, seeing Stanley turned his back at me . . . acting deaf as I called his name . . . acting as if he didn’t know me at all . . . was more painful and almost killing me.

“Stanley!”  muling tawag ko.

Dali- dali akong naglakad at humarang sa harapan niya bago pa man siya tuluyang makalabas sa pinto. His annoyed and cold stares pinced the every fiber of my heart and it made me bleed inside.

Tuluyan nang nawala ang kaniyang dating tingin. Ang tingin na kung dati ay kaiinisan ko, ngayon naman hinahanap- hanap ko.

And . . . thinking the possibility that this would might be the last time we’ll see each other . . . haunted me the most.

I wanted to talk to him. . . I wanted to see him.

Even for this last time . . .

“Can we talk, please? K- kahit saglit lang, Stanley. Please?”  I almost begged.