"Adalet eşit dağıtılmaz onu sen sağlarsın."
KEREM BOZOK
"Biz sekiz kişiydik ama yedimiz ölü birimiz ise yaralı."
İSİMSİZLER
Kerem Bozok, ailesi ile yaşayan bir genç. Ancak bir gün evine hatta...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bazı şeylerin değeri ancakkaybedilince anlaşılır."
- İDDİALI SONSUZLUK -
Sancı. Bir sancı çekiyorum. Kalbim kasılıyor. Ruhum bedenimi terk etmek istiyor. Ama hiçbirşey olduğu yok. Ruhun acısını kimse göremiyor. Ama o fiziksel yaradan daha çok acı veriyor. Ruhumuza aldığımız darbeler asla kabuk bağlamıyor.
Acı bedenimizde acı zihnimizde daha kötüsü acı ruhumuzda. Ruhun hastalığını kimse göremez.
Hastane kokusu, en sevmediğim koku bu hayatta. Bu beyaz duvarlar gelip giden doktorlar. Ben neden buradayım. Doğru ya Akın! Akın içeride Kumsal yaralı Kuvars ona bakıyor. İsimsizlerin kimlikleri yok. Rüya bayıldı. Rüya sadece bayılmadı delirdi. Sakinleştici yapıldı. Uyuyor. Buraya Akın'ı getirmek bana kaldı. Akın'ın seri katil kimliğini kimsenin bilmemesi garibime geliyor. Ama öyle o kayıtlarda temiz bir adam.
Sıkıldım hemde çok. Bacaklarım hiç olmadığı kadar uyuşuk bir halde. Bu hastaneyi hiç sevmedim.
Aslında ben hastane sevmem ama burada olduğum için ayrı rahatsızım belkide kardeşlerim ve isimsizleri geride bıraktığım içindir.
Uyuyan Akın'a baktım. Sorun yoktu. Ama benim bacaklarım uyuşmuştu. Biraz yürümek istiyordum. Eminim 10 dakika yokluğumda Akın'ı kimse öldürmezdi.
Makine seslerini geride bırakarak kapıyı açtım. Kantine inip su alabilirdim. Polisler evet onlara ifade vermiştim. Ama Akın'ın da uyanınca ifade vermesi lazımdı. Umarım bu saldırgan olayını yerlerdi. Gerçi ben iyi bir yalancıydım. Akın ise benden bile daha iyiydi. Birşey olmazdı.
Koridoru yürürken her yerde doktorlar ve makine sesleri vardı. Burnuma dolan dezenfektan kokusu hastaneler hep aynıydı.
Odaların önünden sıra sıra geçerken asansör yerine basamakları şeçmiştim.
Odaları hızlı hızlı geçerken amacım basamaklara ulaşmaktı. Oda numaraları gözüme çarpınca onlara bakarak yürümeye başladım.
3270.
3271.
3272.
3273 evet en son kapı buydu. Hemen yan tarafta basamaklar vardı. Geçip gidebilirdim. İçeriden gelen ağlama sesini duymasaydım. Odanın kapısı tam kapalı değildi. Bir kadın ellerini yüzüne kapatmış içli içli ağlıyordu. Sanırım yanında kimse yoktu. Kopardığı serum yüzünden elinin üstü kanıyordu sanırım. Geçip gitmem lazımdı. Yürüyüp geçmem. Yapamadım! Kahretsin! Ama benim vicdanımı Anne ve Babam işlemişti öyle kolay yakamıyordum.
Kapıya vurdum. Kadın ağlamaktan kırmızıya dönmüş mavi gözlerini kaldırıp bana baktı.
-"Pardon iyi misiniz?"diye sordum en nazik ve kibar halimle.
