"Adalet eşit dağıtılmaz onu sen sağlarsın."
KEREM BOZOK
"Biz sekiz kişiydik ama yedimiz ölü birimiz ise yaralı."
İSİMSİZLER
Kerem Bozok, ailesi ile yaşayan bir genç. Ancak bir gün evine hatta...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
"Herkes yaşadığınısanıyordu. Oysa yaşamak nefes almak değildi."
- RUHUN YANGINI -
Ölmek. Ruhun bedeni terk etmesi. Neden ruhum hala benimleyken ölmüşüm gibi hissettiyordu?!
Sokakları eze eze gidiyorum. Beynimde bir uğultu. Oradan nasıl hışımla ayrıldığımı tam hatırlayamıyorum. Ancak tek bildiğim bir saniye daha beklemek istemediğimdi.
Yolum yine oraya çıkıyor. BOZOK MALİKANESİ artık kendinden belirgin bir şekilde nefret ettiğim Dedemin kaldığı yere doğru. Canım yanıyor. Hesap sormak istiyorum. Cebimdeki çakı ve belimdeki silahtan başka korumam olmadan o eve gidiyorum.
Ama biliyorum bu sefer ölümüne bir savaşa girdim. En çok da bu korkutuyor beni yalan yok. Acının ve nefretin vücut bulmuş hali bir şekilde ilerliyorum. Ayaklarım her seferinde nefretimle daha güçlü basıyor yere.
Yaz ayında olmamıza rağmen yağan bu ılık yağmur beni öyle mutlu etti ki şuan anlatamam. Çünkü göz yaşlarımı gizliyor. Islanmayı veya yorulmayı umursamadan yürüyorum.
Bugün anladım. Yağmur dostumdu. Yağmur benim hayatımın dönüm noktalarını belirleyen temsili birşeydi. Ama benimleydi. Artık yağmur huzur demekti. Beni koruyup göz yaşlarımı sakladığı gün. Yani bugün yağmuru dostum ilan ediyordum. O baskında yağmur vardı. İsimsizlerle ilk görevime giderken de yağmur vardı. Şimdi yine yağmur yağıyor. Gökyüzü benim yanımda olduğunu söylüyor.
Anne ve Baba gökyüzünden bana yardım mı ediyorsunuz?
Etmeyin! Herşeyin suçlusu sizmişsiniz!
Nasıl yaptın BABA! NASIL KIYDIN İSİMSİZLERE!
Ailemle olan hesaplaşmam hep yarım kalacaktı. Zaten herşeyin sorumlusu bir nevi bendim. Ben doğduğum için o hastaneyi patlatmıştı Karaçay. Ve sonra yine benim intikamımı almıştı Babam. Benim suçumdu. Ben doğduğum içindi. Zaten her günü zehir etmişlerdi onlara. Peki onların ne suçu vardı?
Bağırmak istedim ve yaptım da!
-"KOSKOCA EVRENE YEDİ TANE ÇOÇUĞU MU SIĞDIRAMADINIZ!!"diye gürledim. Islanan üstüm ve kırmızı gözlerim ile yanımdan geçen birkaç insan muhtemelen delirdiğimi düşünüyordu. Delirmiştim. Bu sefer gerçektenolmuştu!
Malikaneye yaklaştığımı fark ettim. Bu sefer kaos çıkarmak istiyordum. Zarar verdikleri kadar zarar görsünler istiyordum. Herkese ve herşeye kızgındım. En çok da kendime. Keşke..dedim içimden keşke ben doğmasaydım da İsimsizler mutlu olabilselerdi. Yine de son kez dönüp haykırdım.
-"KİM VERECEK HESABINI!..KİME HESAP SORACAĞIM BEN!"diye gürledim. İçimde patlamak isteyen bir bomba vardı. İlk kez o bomba patlasın ve beni yok etsin istiyordum.
