adopted by Niall Horan *1

1

Robine

Op een regenachtige dag staar ik naar buiten. Ik kijk naar de tuin achter het weeshuis en zie de jongste kinderen vrolijk in de modder spelen. Ik hoor de deur open gaan en zie mijn kamergenoot Natasha binnen komen met een handdoek om haar lange blonde haren gebonden. Natasha is één jaar ouder dan mij. We zitten hier bijna evenlang. Al 6 jaar lang is deze hel. Ik ben één keer geadopteerd. Die vrouw was echt een heks. Ik moest voor haar werken en toen ik dat niet wilde, heeft ze me teruggestuurd naar het weeshuis.

Ik denk nog best vaak aan mijn ouders. Hoe ik daar, als 11-jarig meisje, stond te schreeuwen op straat. Kijkend naar de hoge vlammen die boven het gebouw uitkwamen, luisterend naar het gegil van mijn moeder.

Een klop op de deur laat me opschrikken uit mijn gedachten en Stefanie, één van de 'mama's' loopt naar binnen. Ze glimlacht naar ons en wij glimlachen terug. Stefanie is één van de aardigste 'mama's' hier en weet je altijd op te vrolijken. 'Hallo dames. Komen jullie naar de hal? Er wil iemand één van jullie adopteren.' Met 'jullie' bedoelt ze één van de vele kinderen uit dit weeshuis. We knikken snel en lopen de trap af, naar de ontmoetingshal. Er staat een blondharige jongen met prachtige blauwe ogen in de hal.

Zijn ogen kijken even in de mijne en ik sluit snel aan in de rij met meiden. De jongste, Lotte van 6 jaar, staat helemaal rechts en de oudste, Natasha van 18 jaar, staat links, met mij naast haar.

Mevrouw Sacksenbroek begint te praten en iedereen gaat keurig rechtop staan. 'Vandaag komt meneer Horan een meisje adopteren. Wees beleefd en normaal tegen hem tijdens het gesprek. Nog onduidelijkheden of vragen?' Savannah steekt haar hand op. 'Mag ik nog snel naar de wc?' Mevrouw Sacksenbroek zucht en knikt. Meteen rent Savannah door de hal naar de wc's.

Na twee minuten komt ze terug en gaat weer keurug naast Lotte staan. Meneer Horan begint bij Lotte met een gesprek. Ik zucht. Dit gaat nog wel even duren.

In de tussentijd bekijk ik meneer Horan goed. Hij draagt een zwarte skinny jeans en een wit t-shirt. En ik moet toegeven: het staat hem goed. Verder zie je zijn mooie, rechte witte tanden als hij lacht. Hij komt me vaag bekend voor, maaf ik weet niet waarvan.

Inmiddels is hij bij mij aangekomen. Hij glimlacht en steekt zijn hand uit, die ik beleefd aan pak. 'Hee, ik ben Niall Horan.' 'Robine van Dijk.' 'Hoe oud ben je?' '17' 'hobby's?' 'Zingen en gitaar spelen.' Hij knikt en loopt verder naar Natasha.

'Oké meisjes. Meneer Horan en ik gaan naar mijn kantoor voor de papieren. Jullie mogen naar je kamer.' Iedereen loopt de trap op naar boven en we sluiten aan bij de rest.

We lopen onze kamer in en ik ga weer op mijn plek in de vensterbank zitten. Het is inmiddels gestopt met regenen en een waterig zonnetje breekt door het wolkendek.