Karanlık Gerçekler

~Giriş~

Bazen o kadar bir işe yaramayan,bir şey beceremeyen korkak bir aptal a dönüşürsün sanırım o aptalda benim.Dışarı çıkmayan,
insanlarla konuşamayan bir aptal.Herkes in bazı sorunları vardır ve o sorunları çözmeye çalışırlar bazıları ise o sorunlardan kaçmaya çalışırlar ben kaçmaya çalışanların grubundayım ya siz?
Tabiki çözmeye çalışıyorum fakat olmuyor olmayacak da her zaman evin içinde kapana kısılmış bir fare gibi hissediyorum kendimi.Hiçbir şey yapamıyorum yaptığım tek aktivite kalk,yemek ye,kitap oku ,yat.Benim hayatım bundan ibaret.O kadar acınası bir haldeyim ki...

Herkes gibi bende dışarı çıkıp özgür olmak isterdim,ama sorun şu ki ben herkes değilim.Sorunun ne diye sorarsanız benim güneş fobim var güneşe çıkamıyorum evde perdeyi bile açamıyorum.Karanlıkta otururum hep ama bunu dert etmiyorum çünkü alıştım, ben karanlığa karanlık bana alıştı...

Bir sürü doktora göründüm hepsi ise tek dedikleri şey bunun tedavisinin olmadığı bunun geçmesinin tek çaresi korkumu yenmem daha doğrusu korkum ile yüzleşmem ama ben bunu yapamam her perdeyi açmaya çalıştığımda aciz bir şekilde tek yaptığım şey ağlamak neden ağladığımı ben bile bilmiyorsam bana kim yardım edebilir ki?

Keşke sadece güneş fobim olsa birde anksiyetem var bu beni daha da tetikliyor insanlara iletişime bile geçmekte zorlanıyorum
en son kendimi zorlayıp psikoloğumla konuşmaya çalıştığımda bayılmıştım.O olaydan sonra bir daha denemedim...

Kendi kendime konuşabiliyorum ama birileri duysa bu seferde deli damgası yerdim herhalde.Ailen yanında oluyorlar mı diye sorarsanız benim bir ailem yok ben 1 yaşımda yetimhaneye bırakılmışım 18 yaşımı geçince kendime ev tutmuştum o zamanlar güneşe çıkabiliyordum ama şimdi perdeyi bile açamıyorum...

2 sene önce iki kişi kapıma gelmişti biri kadın biri erkek.

Kadının üzerinde şeftali rengi çiçekli bir elbise vardı boynu v yakaydı.Biraz açık olduğu için elbisesinin rengiyle aynı bir fular
takmıştı ayaklarında dolgu topuk siyah bir ayakkabı vardı.

Adam ise mavi bir gömlek ve siyah bir pantolon giymişti.Çok olmasa da saçlarını hafif arkaya doğru taramıştı.Ve yüzünde anlam veremediğim bir gülümseme vardı.

Buyrun kime bakmıştınız diye sordum kadın da hafif tebessüm etmişti nezaketen bende tebessüm ettim kadın konuşmaya başladı bu ani olacak ama biz senin annen ve babanız diyince yüzümdeki tebessüm bir anda yok oldu.Ne diyeceğimi bilemedim sadece ne diyebilmiştim.Onca yıldan sonra geri mi dönmüşlerdi peki neden şimdi dönmüşlerdi?

Neden geldiniz diye sert bir şekilde sordum onlar bu sert tavrıma şaşırmışlardı ne bekliyorlardı onca yıl sonra boyunlarına atlayıp onları affedeceğimi mi sanıyorlardı!? Eğer öyle düşünüyorlarsa yanılıyorlardı.

Kızım dedi daha adını bile bilmediğim bir yabancı gibi görmediğim adam.Hemen burayı terk edin diye bağırdım sese komşular da kapıya çıkmışlardı.Kızım içerde konuşalım diye dediklerinde kapıyı onların yüzüne çarptım.Onca zamandan sonra onları unutmuştum,hayatımın harika gittiğini düşünüyordum ama onlar bir anda çıka gelip hayatımı altüst etmişlerdi,benim huzurumu bozmuşlardı.Çaresiz bir şekilde ağlamaya başladım.Onların beni özlemediklerini herhangi bir boktan dolayı buraya geldiklerini anlamıştım.Onları tanımıyor olmama rağmen sezmiştim.Bir annenin yüreğinde evlat acısı olur ama onda yoktu nasıl anladın demeyin hisseder insan.O kadar umursamaz rahat duruyorlardı ki sanki ben onların çocuğu gibi değilmişim gibi hissetmiştim.Bu olaydan sonra kendimi eve kapatmıştım sonra ise alışmış evden çıkmak istememiştim bu şekilde artık dışarı çıkamıyordum...

Aklıma gelince bile gözlerim dolmuştu hadi diyelim ki bir sebepleri vardı beni bırakmalarının 2 yıl geçti bu olayın üzerinden ve asla tekrar gelmediler ve bu şekilde haklı olduğumu anladım...
Hayatıma tekrar girip benim hayatımı daha iyi hale getirmemişlerdi daha beter yapmışlardı.Gerçekten bu aileyi,bu hastalıkları,bu hayatı hak etmiş miydim?