When A Rebellious Heart Changed (Ladies Of Esmeris Series 1)

KABANATA 40

When A Rebellious Heart Changed

Kabanata 40

"Honey... Wake up."

I can't help not to hummed when I felt Rance hot breath in the back of my neck. Sumisiksik ako lalo sa katawan niya at muling natulog.

"Babangon na ako, I need to cook our breakfast..." bulong niya muli.

I nodded on that. I felt his smile and kissed my shoulder before he get up. Inayos niya ang pagkakahiga ko at kinumotan ako.

"Sleep more, I'll wake you up later..."

"Okay..." humigpit ang yakap ko sa kumot hanggang sa maramdaman ko ang pagtayo at paglabas ni Rance sa kwarto.

I open my eyes and looked at the door. Bumuntonghininga ako. This is the first day. Muli ay pumikit ako, dahil sa puyat kagabi ay muli akong nakatulog.

Tulad ng sinabi ni Rance ay bumalik siya ng kwarto matapos niya magluto. Mabuti nalang gising na ako at nakamasid na muli sa balkonahe. Mas maganda sa umaga ang tanawin bagkus malamig at mahamog pa kitang-kita naman ang pagsikat ng araw. Sayang nga lang dahil hindi ko nakita mismo ang sunrise.

Habang nakamasid ay naramdaman ko ang dalawang braso na yumakap sa likuran ko.

"Breakfast is ready, honey..." ani Rance habang nakayakap sa akin.

"Tomorrow, I'll wake up early to watch the sunrise..."

"If that's what you want, I'll wake you up."

Tumango ako at ilang minuto pa kaming tumambay ni Rance sa balkonahe habang nakayakap siya sa akin sa likuran. Hanggang sa ipangko niya ako at dalhin sa kusina.

Parang hinuhukay ang tiyan ko sa biglaan niyang pagkarga sa akin. Gosh! I can walk. Hindi ko akalain na pwede siyang maging ganito ka sweet. A months ago, he just used to hold my hand.

Inupo niya ako sa isang silya at sinimulan ng pagsilbihan. As always, siya ang unang naglalagay ng pagkain sa plato ko bago sa kanya.

"Nextime, you don't need to carry me here. Masyado mo akong ginagawang baby..." pabiro ko sa kanya at nagsimula ng kumain.

"You're always be my baby, honey. Only you," he winked again.

Shocks! He did that again. Bakit sa isang kindat lang e parang matutunaw ako.

"Kumain ka nga!" kunwaring singhal ko sa kanya.

Mahina siyang tumawa at nagsimula na 'rin kami kumain. I enjoyed the breakfast with him. Panay ang kwento niya tungkol sa bahay na tinutuluyan namin ngayon.

"There's a villagers here?" gulat na tanong ko. Buong akala ko ang private property na ang lugar na ito.

"Yup, nasa ibaba sila. A bit walk and you can meet them. Mababait sila lalo na si Lola Juana," masayang turan ni Rance.

"Kailan ka pupunta 'ron?" tanong ko agad.

"Maybe, later. Nakapangako kasi ako sa kanila na tutulong sa ginagawang kubo ni Makoy."

"Makoy?" tanong ko muli.

"Ah, si Makoy, yung binatang tinuruan ko noon dito bago ako tuluyang maging CEO ng kompanya namin. Magkakaroon ng bayanihan sa paggawa ng tahanan para sa bubuoin niyang pamilya."

"Bayanihan? Uso pa pala 'yon..."

Mahinang natawa si Rance. "That's why I love to go here. People here are pure and full of love. Kaya dito talaga ako nakakapagpahinga kasama sila."

Hindi ko maiwasang maging masaya sa buhay ni Rance dito. Kahit na kailan ay hindi nawala sa ugali niya pagiging matulungin at masiyahin. Mahilig magpahalaga sa simpleng bagay at marunong makipag-kapwa tao.