Rönesans

KAOS -12-

"Ben sana hep gelirim."

🍂

-"Olamaz." Dedi fakat bu Hakan'ın sesi değildi.

Başımı kaldırdığımda görüş alanıma o girdi, Saraç.

Gülümsemeye çalıştım. Kurtulmuştum değil mi, yine o kurtarmıştı beni.

-"Gelin." Diye bağırdığında kapıdan arkadaşlarıyla birlikte Melis girdi.

-"Yavşağın elindeki fotoğrafları al." Dedi Saraç, Melis'e söylüyordu.

Melis bana yaklaştı önce fotoğrafları eline aldı fakat ters tutuyordu.

-"Aden!" Diyerek önümde diz çöktü. Ağlamaya başladım, o da ağlıyordu.

Adar ellerimdeki ve ayaklarımdaki ipi kesti, Melis ise ayağı kalkmama yardım etti. Tanımadığım iki kişi Hakan'ı, Saraç'tan alarak ellerini bağladılar.

Melis'e sarılmak için kollarımı uzattığımda beni, yanındaki Saraç'a doğru itti.

-"Seni o kurtardı, önce ona sarıl." Dedi Melis. "Gerçi ekip çalışmasıydı ama olsun."

Kollarım Saraç'ın boynuyla buluştuğunda onun elleri ise belimle buluşmuştu.

-"Ki en çok onun sana ihtiyacı var şuan." Diyordu adını bilmediğim çocuk.

Hakan'ı alıp evden çıkardılar, hatta hepsi dışarı çıktı. Evde yalnızca ben ve Saraç kalmıştık.

-"Özür dilerim." Dedi kısık bir sesle. Başını boynuma gömdüğünden sesi boğuk çıkıyordu.

Sustum ve yalnızca sarıldım. Söylediği onca şeyden sonra hala yanımda o varken güvende hissetmekten utanıyordum.

-"Sabah söylediklerim için üzgünüm, aslında her şey seni kızdırmak içindi. Belki kızarsan Hakan'ın teklifini kabul edersin diye seni kırmam gerekiyordu."

Ellerimi boynundan ayırmadan uzaklaştım. "Her şey sizin planınız mıydı?" Diye sordum.

Yüzümü inceliyordu, başını salladı. "Dün akşamdan beri yanındayız aslında, hiç yalnız kalmadın."

-"Kaçırılacağımı nereden biliyordunuz?" Dedim gözlerim direkt gözlerini hedef almıştı.

-"Sapığın Hakan olduğunu öğrendiğimden beri plan yapıyoruz." Dedi. O gece uyuyamamıştı. Benim içindi her şey.

Gözleri başka bakarken ağzının söylediği şeyler oyunmuş meğer. Gözlerine inanmalıymışım.

Ağlamamak için zor duruyordum, çok duygusaldım şuan. Dudaklarıma baktı birkaç saniye. Yüzünü yüzüme yaklaştırmaya başladı. Birazdan olacak şey henüz olmamışken kalbimin sesi dışarıdan duyulmaya başladı. Fazlasıyla yakındık ve ben gözlerimi kapattım.

Melis "Abi." Diyerek içeri girdiğinde Saraç'tan uzaklaştım.

-"Çok özür diliyorum, siz devam edin ben sonra sorarım." Dediğinde çıkmak için arkasını döndü.

-"Saçmalama Melisa, gel buraya bir şey yapmıyoruz."

-"Hay buraya gelen ayaklarıma sokayım ya." Diyordu Melis, kendi kendine.

-"Melis bir şey yapmadık sakin olur musun?" Dediğimde ona yaklaştım. Ona sarılmadığımı hatırlayarak kollarımı uzattım.

-"Hem sen bana sarılmadın." Diyerek beline sıkı sıkı sarıldım.