Winkelierster

HOOFDSTUK 69

"Kijk, mama, kijk, die daar naast de camion. Dat is Jan, en die wordt volgend jaar onze leider."

Bernd sleurde zijn moeder mee terwijl hij richting Jan liep om afscheid te nemen.

"Hallo Jan, kijk, dat is ons mama. Mama, dat is Jan. Die heeft mij elke avond geholpen."

"Dag Jan. Ik ben Lianne, de mama van Bernd en Anje. Naar het schijnt zijt gij de schuldige die ons Anje een bijnaam heeft gedoopt ?"

Jan durfde even niet in de ogen van Lianne kijken. Hij wist niet of zij wel zo gelukkig was met het feit dat haar dochter een bijnaam had gekregen. Dat veranderde al snel toen hij de ondeugend stralende ogen van Anje zag.

"Eerlijk gezegd klopt dat, ja. Laten we zeggen dat ze er zelf toe heeft bijgedragen dat die bijnaam inhoud heeft gekregen."

"Haar luiers bedoel je ? Ja, daar kan ik in komen. Je hebt ze toch drooggehouden, hé meid ?"

De blik van Anje sloeg direct om in een paniekerige blik, waarna ze van schaamte alleen nog maar naar de grond kon kijken.

"Anje'ke toch. Wanneer was je nat ?"

"Gisterennacht."

"Hoe kwam het ? Vermoeidheid ?"

"Ik denk het."

"Dat risico zat er in. Je weet dat de darmspecialist het heeft gezegd, hé. Het kan tot drie jaar vooraleer je blaas terug op volle sterkte is. Maar goed dat je luiers mee had dan. Ik stel voor dat je er vannacht ook maar één aan doet dan."

Anje ging bij Jan staan.

"Zie je wel ! Ik had het gezegd hé, dat ik er één ging moeten aan doen."

Jan spreidde zijn armen om haar een knuffel te geven, maar ze vatte dat verkeerd op, zette zich af, sprong, en klemde haar benen rondom zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouder. Jan had nog net de tijd om haar op te vangen.

"Wat is er, Bambino ?"

"Ik ga jou missen. Ik had graag gehad dat jij vanavond nog eens mijn luier kon omdoen."

"Ga je mij missen of mijn verzorging ?"

"Alle twee. Jij kan veel beter dan mama een luier aan doen, maar ik ga jou ook heel hard missen. En volgend jaar ben je nog niet eens mijn leider."

"Waarom zeg je dat ? Er is nog niets beslist."

"Jan, iedereen ziet hoe graag jij met de kleintjes bezig bent, en de jongsten hebben je gisteren allemaal besprongen toen ze hoorden dat jij leider werd. Ze zijn allemaal zot van jou."

"Da's waar, Bambino, maar dat wil nog altijd niet zeggen dat alles zomaar is beslist. En je gaat me vanaf september toch elke zondag zien ?"

"Da's anders. Ik wil... Ik had graag gehad dat jij mijn leider werd."

"Dat is wel duidelijk. Bambino, er ligt nog iets anders op je lever, hé."

Anje werd vuurrood. Ze fluisterde het in Jan zijn oor om te vermijden dat iemand anders het hoorde.

"Ik had jou gewoon graag eens gekust."

Jan was behoorlijk van zijn melk door de directe ontboezeming van het elfjarig meisje, maar was niettemin ook niet echt verrast. Waf en Luc hadden hem er genoeg op gewezen welke uitstraling hij had op de meisjes. Hij fluisterde even voorzichtig terug.

"Daar verschiet ik niet van. Maar je weet dat dat niet kan, hé meisje. Maar ik ga wel akkoord met een hele, hele, hele dikke knuffel."

Anje klemde zich nog heel wat steviger vast aan haar grote vriend. Jan voelde de warme natte druppels oogvocht in zijn nek glijden, terwijl haar lichaam schokte van het hevige wenen.