Çan Çiçekleri

разбитый.

Değerli Çan Çiçeklerim,

Hak edilen karşılıklara...

Bu bölümü de 540 oy ve 3000 yorum yapabilirsek yeni bölüm haftaya cumartesi hemen gelecek. Geçen bölüm vermiş olduğunuz tüm oy ve yorumlar için teşekkür ederim. İyi okumalar dilerim hepinize^^

bana ulaşabileceğiniz yerler ;

instagram: aurora_mensis

instagram: can_cicekleri

Anya Belov instagram: anya_belovv

Aleksei Ivanov instagram: aleksei_ivanovv

twitter: auroramensiss

#çançiçekleri hashtagi ile twitter'da düşüncelerinizi benimle paylaşabilirsiniz.

Bölümleri okurken hikayenin içinde yaşamanız için Spotify Çan Çiçekleri çalma listesini (Cry of Bellflowers) dinlemenizi öneririm.

Kullanıcı adım: aurora mensis

❁

Önceki Bölümden...

"Neden Anya? Bu sorunun cevabına yıllarca sahip olmadım. Sadece izledim o sakar kızı. Buzda duramayan varlığının değişimine şahit oldum. Binlerce kez düşmesine rağmen kalktı her seferinde. Boynunu sarması gereken madalyaları olmamasına rağmen kaydı çünkü o kaymak için yaşıyordu. Benim gibiydi, benden daha fazlasıydı."

"Hayal ettim ben de. Onu gördükçe onu hayal ettim, bir gün benimle kayacağını düşünerek kaymaya devam ettim. Ve sonunda tam kollarımın arasında var olacağı o fırsata kavuştuk. O hazırdı ve ben tek başımaydım. Zamanı gelmişti, zamanımız gelmişti."

"Beni tanımaya başladı o sakar kız. Bana alışmaya başladı sonunda ve bir gün beni öpmeye bile kalkıştı. Yıllardır hayalini kurduğum o anı benim elimden çekip ellerime yeniden koydu. Halbuki bilmiyordu, o öpücük için bazı günler yaşıyordum ben. Bir gün sadece partnerim olmaması için devam ediyordum."

"O sakar kızı tanıyorum ben. Belki de senden daha çok anlıyorum onu. Tanımlamalara ihtiyacın olduğunu biliyorum ama seni birkaç kelimeye nasıl sığdırabilirim ki? Nasıl bunu başarabilirim?"

Elleri yanaklarım konduğunda burnu hafifçe burnuma dokunuvermişti gülümseyerek.

"Sen her şeysin, hiçbir şey olmadığında..."

"Sen ruhumsun, benliğim seni ararken kaybolduğunda..."

Dudağıma küçük bir öpücük bırakmıştı.

"Sen kalbimsin, o atmayı bıraktığında..."

Bir öpücük daha.

"Sen bensin."

Bir öpücük daha.

"Benimsin."

O hep benimleydi bunca zamandır değil mi? Birbirimize bağlıydık görmediğimiz eski bir ip ile. Nerede, nasıl olursak olalım birlikteydik geçmişte. Ve sonunda günümüzde ip veya çan çiçekleri bizi birbirimize doğru çekmişti, tam bu ana gelmemizi sağlamıştı.

Onun kolları arasında ona ait olan kalbimle burada olmamı sağlamıştı.

"Aleksei Ivanov." dedim ellerim onun gibi yanaklarına ulaşırken. "Я тебя люблю."