Elio

Proloog

Al zolang ik me herinner kan ik mensen gemakkelijk van alles doen geloven. Toen ik vijf jaar oud was, smokkelde elke keer weer zakjes snoep weg uit het houten keukenkastje in het huis van mijn ouders. Ik denk dat de meeste opvoeders wel zouden hebben gezien wie daarvoor verantwoordelijk was. Dat konden ze dan uit de gezichtsuitdrukking van hun kind halen. Of het kind was niet slim genoeg om het snoep op een goede plek te verbergen.

Maar ik was dat wel. Ik hield steevast een pokerface richting mijn ouders, en het snoep lag verborgen op een plek waar zij nooit bij zouden kunnen komen. Mijn oudere broer en zus kregen dan de schuld. Ze schoven die al gauw op mij af, maar ik merkte toen al dat ze er zelf ook niet van overtuigd waren dat ik het was. Ik zette mijn grote, blauwe ogen op als ze me probeerden te confronteren. Begon te huilen op de juiste momenten. Ik bespeelde hen. Allemaal. Het ging zo makkelijk. 

Daar bleef het niet bij. Hoe ouder ik werd, hoe beter het lukte om mensen richtingen op te sturen die mij beter uitkwamen. Toen ik als puber eens thuis kwam met slechte rapporten, bijvoorbeeld, wist ik mijn ouders ervan te overtuigen dat mijn docenten me niet mochten omdat ze vooroordelen over me hadden en me daarom niet hielpen als ik daarom vroeg. Dan werden ze uitgenodigd op een oudergesprek door een razende leerkracht Frans die het niet eens was met de uitspraken die ik naar mijn ouders had gedaan, waarna diezelfde leerkracht het gesprek verward verliet, twijfelend aan zichzelf. Had hij inderdaad niet vooroordelen over mij, die hij - misschien onbewust - had weggedrukt? 
Hetzelfde gold voor winkeldiefstal in deze puberale periode. Met een charmante glimlach rond mijn lippen kon ik die medewerker van de Albert Heijn er met gemak van overtuigen dat ik mijn fles La Chouffe per ongeluk was vergeten te scannen. Ook als dat het enige was dat ik kocht. Ik redde me er wel uit. Moeiteloos, met een grap, kon ik mensen slecht over zichzelf laten voelen, zonder dat ze mij daarop aankeken.

En ik voelde er nooit iets bij.